On the road

It's been more then 3 weeks since I left Sydney to go off traveling. In the meantime I've seen and experienced a lot. I bought my first car and already had a flat tyre. Seen so many kangaroos (dead and alive), crocs and stunning views. Time for a new travel story about the past weeks!

Where it all started..

I started my adventure in the middle of the outback. Uluru and Kata-Tjuta national park including Kings Canyon. Pretty much everything around you there is red sand. And with the heat of the sun it definitely felt like a desert. We watched the sunset and sunrise over Uluru which was pretty much stunning. Even though the sunrise was at 5:30am and it was bloody freezing. Because yea the temperature can easily drop from 36 degrees over the day to 4 degrees during the night. And sleeping in Swags with those temperatures is not always fun! - A swag is kind of a small tent build around a mattress where you can lay in with your sleeping bag. It's, apparently, an Australian way of camping and they do use it a lot. -

Our tour group was a mix between the Asian colony who might have misunderstood the meaning of a dessert, wearing dresses and heels while carrying a Louis Vuitton handbag. -Oh and we're sure they didn't need water- But also an 65-years old British man traveling around the world alone. His wife didn't want to travel that far anymore so he chose to do it by himself. Every twice a year he goes off traveling for a couple of months. Finding the best places on earth. He told us about his children and grandchildren, but also about the most beautiful places he has seen. Once he started talking he couldn't stop anymore. Such an inspiring man!

Although we did had an awesome tourgide, Chop. A real Aussie who grew up in the nature and could tell us pretty much everything about either the landscape as the aboriginals. He didn't only taught us some handy camping tricks like But also what to and not to do. At least we knew for sure we were not swimming in the ocean in Darwin or anywhere on the coast or in nature pools because of the crocs. Apparently they are really clever animals and will watch you for 3 times before attacking. And I mean if you see a 6M salt water croc the change of surviving is very small- if there is even a change. So far we got pretty scared but, Chop said, we should be aright if following the signs. Oh and never make selfies on the edge of a cliff because you might fall down and die..

Aboriginals

I've been warned for aboriginals like hundreds of times. Neither Sydney and Melbourne have that much aboriginals in the city. But the people who live their, even though they have never experienced anything, will tell you aboriginals are dangerous. Just because they have heard stories. Even though I don't really believe they are dangerous, I did have experienced some moment where I did not quite felt safe.

Alice Springs has a lot of aboriginals. They hang around on the streets and parks. Probably because don't have much else to do. I know of stories that they don't really get treated fair compared to the white Australian people. Even though the past years they have got more support of the government to build communities with schools and other facilities. They still won't easily get a job and government support is not a lot. A lot of the aboriginals I've seen and met didn't look healthy at all. Some of their legs were even skinnier than my arms and some of their eyes turned even yellow. Bit scary to see.

Two aboriginals I've met hang down the streets all day. They made arts and crafts out of trees for living and were pretty proud of it. But I wasn't really happy with the fact that they carried a kitchen knife in their shirt. I didn't see them as a threat but who knows. However the only thing I had to offer them was a fresh strawberry as I didn't had money with me.

Car expert

For traveling the west coast you'll really need a 4WD. A lot of roads are not sealed and a normal car won't survive the rough roads to the national parks. The cheapest option for us was to buy a car. So that's what we did.. easier said then done as there was so much to think about. After a lot of discussions and phone calls to everyone that might know something about cars, we decided to buy the Land Cruiser Prado. I mean how cool, I've just bought my first car and I don't even have a drivers license... Our trip from Darwin to Perth will take around 5000km including off road tracks. So the car need to be reliable. So far so good as we have "only" had 1 flat tyre. Guess it's not too clever to say it A new tyre coast us a hell of a lot money, but hey at least I've learned how to change a tyre now.. And let's just all hope this was the first and last time for this trip.

Border crossing

One of the weird things about Australia is probably the difference in states. Each state has different rules and laws. While traveling from Darwin to Perth you'll have to cross the border of WA. All good until we heard stories about the strictness at the border security. Even though it's the same country we were not allowed to bring in any fruit, veggies or honey. Mistake number 10? We just bought groceries for the week.. so clever as we were. We stopped literally a couple meters before the border to eat as much as we could to not waist that much of our veggies. It must have looked really weird but hey we are just some poor backpackers.. Another weird fact about crossing the border was the time. Western Australia is 1,5 hours behind of Northern Territory which meant as soon as we crossed the border we went 1,5 hours back in time.

On the road again

We drove down from Darwin to Katherine including Kakadu and Litchfield national park, followed the highway down to Kununurra. We've visited Lake Argyle and Purnululu national park before we headed off to the Gibb River Road. What was supposed to be 660 km 4WD track through the roughest outback places of Australia. It's also known as the worst road for your tyres and people usually waist 2 or more tyres while driving down the road. We had to skip it for our own safety. Most of the Gorges and waterfalls were closed due the massive bushfires. We discussed our options and safety with the rangers and pretty much no one recommended to get on the road now. In stead we have done the Fitzroy crossing so we were able to see Tunnel Creek and Windjana Gorge.

We had to drive straight through a couple of huge fires to go back to Kununurra. Pretty much everything burning down everywhere around us. Trust me it will leave you a bit speechless... The blue sky was turning black of the smoke quite fast. A couple of lost kangaroos jumped hopelessly around looking for a place to hide. It's such an unreal view. I've never realised what a huge impact bushfires could have.

While driving on, sometimes endless, roads with nothing but trees and sand, pretty much the only worry you'll have are the animals. Never ever have I seen so many dead animals on the road. Most common are definitely the kangaroos. Massive birds who are eating everything that's left of those poor things. It is not surprising though. Kangaroos aren't that clever and will just jump in front of your car while you're driving. Not only kangaroos are that stupid, we also have seen heaps of cows crossing the street while you're driving 120 km/h on the high way. It's sometimes so hard to avoid an accident as their behaviour is so unpredictable. Will have to knock it off but we have, so far, not hit any animal. Ok, except for the twenty frogs in Litchfield..

The second part

Two and a half week in the middle of nowhere without running water, fresh food or any kind of facility in combination with the heat is sometimes though. The nature was beautiful but because it's the end of dry season most of the Gorges and Waterfalls are all dry. Windjana Gorge for example only had a couple of meters water left. The good thing (well, it's what you can call good) about it was that we were able to see heaps of crocs as they all stayed at the same spot. We could just walk in the middle of the gorge as there was no water. A meter away of all the freshies (don't get me wrong) I'm still not a big fan of them but is was a cool experience. In the meantime all our clothes have turned brown/red of the sand. But not only our clothes pretty much everything that can change colour changed.

So after two weeks we decided we have had enough of the outback for now and drove to Broome. A pretty small place (but way bigger then we've seen in the last weeks) with stunning beaches. Finally! A beach and an ocean to swim in. I just can't describe how happy it made me to swim in the ocean and relax on the beach again.

Broome is also known of the camel riding on the beach, as I've never been on a camel before I had to do it! Not only the ride was fun, the view was even better. The (pre sunset) sun shined on the beautiful turquoise water while the camels walked slowly on the white sand. It was just stunning.

We also spotted some rare dolphins (Dugongs) on a boat tour we did. It wasn't the best tour but the water colour (and maybe all the cakes and fruit we got) made it definitely worth it.

This was just the beginning of the new part of our trip. I'm really excited about everything we will pass the next following weeks. Including Karijini national park and lots coral reefs. With just 3 weeks of traveling left I'll try to enjoy every second twice. I've said it before, pictures and stories won't even come close to what it looks like in reality. - Even though it doesn't stop me from taking photos and writing stories to share at least a little bit with you all.

Be back soon.

The best dreams happen when you're awake.

Een weekje in het paradijs van Fiji waarbij het zand ondertussen overal te vinden is, vissen in groepen van 100 tussen je zwemmen, bonfire avonden met Fiji muziek en what not. Een week vol adembenemende views en zo veel ervaringen. Waneer kan je echt zeggen dat iets de term paradise waardig is? En bleek het leven in paradise ook een tweede kant te hebben. Bula en welkom in FEEJEE!

Waar te beginnen?

Ik begon mijn reis in Nadi, een van de enige 'steden' dat Fiji kent. Het eerste hostel had zo'n beetje alles wat je nodig hebt om een vakantie gevoel te krijgen, strand, zwembad, muziek en zon. Oh, en niet te vergeten 4 mega schattige puppy's die dit alles nog even wat mooier maakte. Na bijna een half jaar niet meer op reis geweest te zijn was alles nog wel even wennen. Oja, ik ben weer alleen, bedacht ik me ineens.. Hoe ging dit ook al weer? Ik merkte aan mezelf dat ik een beetje terughoudend was met socialiseren al wist ik eigenlijk niet zo goed waarom. Stiekem vond ik het toch ook wel weer even spannend om er weer even helemaal alleen voor te staan in een totaal nieuw land met een nieuw avontuur.

Na het acclimatiseren verzamelede ik moed om toch maar rond te gaan kijken. Ik werd natuurlijk meteen smoorverliefd op die kleine schattige kraaloogjes en eigende de puppy's voor de rest van de avond toe. Dit maakte mij in één klap natuurlijk mega populair en die reputatie bleef tot het eind van de week hangen.

Het onbezorgde leven.

Ik ontmoetten in Nadi twee meiden die toevallig alle twee een vrijwilligers project hadden gedaan in het binnenland van Fiji. De verhalen over de cultuurverschillen van Fiji en de meest bijzondere plekken die er zijn spraken mij erg aan. Maar een van de verhalen zal mij altijd bij blijven. Makyla vertelde over haar ervaring als vrijwilliger op een Fiji school. Ze leefde 6 maanden als vrijwilliger in het dorp waar de school gelegen was. Zoals bijna alle dorpen in Fiji hadden zij geen stromend water of elektriciteit. Jezelf wassen moest in de naast gelegen rivier en dat is echt niet niets. Het duurt even voor je aan die levensstijl kan wennen vertelde ze. Het is niet niks om zo te leven. Zo vertelde zij ook over een meisje uit het dorp waar zij werkte. Een kind van 3 jaar die zichzelf elke dag moest vermaken aangezien haar moeder les gaf op de naar bij gelegen basisschool. Zo liep ze elke dag de berg op om te kijken of haar moeder iets nodig had of wachtte gerust een paar uur voor iemands deur om simpel even gedag te kunnen zeggen. Het is bizar om dan te realiseren wat een verschillend leven dat meisje leeft vergeleken met dat van bijvoorbeeld een Aussie kid. Zij zal waarschijnlijk tientallen keren vallen en weer op staan, fouten maken en blijven maken tot ze er zelf achter komt dat ze het volgende keer anders moet doen. Maar op 3 jarige leeftijd in principe redelijk voor zichzelf zorgen, alle vrijheid van de wereld hebben om zelf op avontuur uit te gaan zonder angsten. Waarschijnlijk wel de droom van ieder kind.

Fiji time.

Vanuit Nadi vertrok ik voor 4 dagen naar de Yassawa Islands om, ondanks dat ik weinig tijd had, toch nog te kunnen eiland hoppen. Ik begon op het meest noordelijkste eiland van de Yawassa groep, Nacula. De eilanden zelf bestaan eigenlijk uit een aantal kleine dorpjes en een (backpackers) resort die meestal gerund wordt door locals. De enige boot naar en van de eilanden was hartstikke handig voorzien van free WiFi wat mij na 3 uur toch echt kotsmisselijk maakte. Ik was heel even vergeten dat ik op een schip zat en nog zeeziek kon worden ook. Gelukkig kon ik na meer dan 5 uur op de boot weer adem halen op het eerste eiland. Hier werden we warm verwelkomt door de locals met een welkoms Fijisch lied en een stunning view.

In de Fiji cultuur is familie heel belangrijk en daarom werden wij ook behandeld als één grote familie. Eten werd dan dus ook gezamenlijk gedaan als "part of the family", wat meteen een groepsband creërende. De eerste lunch begon al gezellig met het vissen naar kippen botjes, wat blijkbaar normaal is. Helaas pindakaas was dit dan ook niet de laatste keer vissen. Maar ach, Fiji time toch?

Laat je vooral niet verleiden tot het woord resort want nee, dit betekent echt geen vier sterren hotel. De bewoners van de eilanden hebben helemaal niets en dus moesten wij al heel blij zijn dat wij wel voorzien waren van douches een beetje elektriciteit. Ook al was er geen warm water en werd de elektriciteit s'nachts en delen van de dag uitgeschakeld. De eerste (twee) keer douchen was wel even afzien maar gek genoeg wen je er ook wel snel aan. De hangmatten die tussen de palmbomen hingen en uitkeken over het prachtige heldere blauwe water maakte al best wel veel goed. Wat heb je dan ook meer nodig dan prachtige uitzichten, zon, hangmatten en gezelligheid.

Naast het resort had een local zijn eigen thee huis voor reizigers, iets waar hij enorm trots op was. De zelfgemaakte cake moest natuurlijk wel even geproefd worden. Toen ik de man vroeg wat hij morgen ging maken noemde hij allemaal smaken op en zei dat ik mocht kiezen. Vet schattig natuurlijk en toen ik de volgende dag terug kwam in het thee huisje had hij inderdaad de raspberry cake gemaakt voor mij. Een stukje cake kostten ook maar FJD$3 wat ongeveer gelijk aan een euro zou zijn.

Ik was eigenlijk wel benieuwd in hoeverre de locals kokosnoten gebruikte en aten. Toen ik wat vragen begon te stellen kreeg ik meteen een hele demonstratie hoe je een kokosnoot geopend wordt en een complete uitleg waar ze kokosnoten voor gebruiken. Zo weet ik nu dat ze alleen de groene kokosnoten eten en dat verklaard ook waarom overal bordjes hangen dat je die niet mag plukken. Met die informatie rijker kon ik lekker genieten van verse kokosnoot waar ik na een paar slokken alweer genoeg van had.

De term Fiji time wordt de hele dag gebruikt. Eigenlijk betekent het iets van chill out en relaxt. Maar Fiji time houdt ook in dat de tijd indicatie maar grof wordt genomen. Als je schipper in Fiji time is dan doet de boot er automatisch een uur (als je mazzel hebt) langer over. Maar ja, waar klagen we over Fiji time toch?

A bit of paradise.

In tegen stelling tot de rest van de groep die een overpriced activiteit gingen doen, besloot ik de volgende dag zelf op avontuur te gaan. Dat was eigenlijk nog niet zo'n slecht idee ook. Ik vind het altijd wel fijn om te kunnen gaan en staan waar ik zelf zin in heb. Het eiland in m'n eentje verkennen leek mij wel wat. Mijn plan werd in duigen gegooid door de medewerkers van de resort die het niet zo zagen zitten om in m'n eentje op pad te gaan.

Uiteindelijk besloot ik met een Argentijnse jongen een kayak te huren en gewoon maar te gaan varen. Niets is beter dan alle tijd door te brengen op de mooiste plekjes van het eiland, namelijk het water. Na een half uur kajakken tussen de vliegende vissen en het glinsterende water, zagen we ineens een perfecte spot om te snorkelen. Vanuit de kayak kon je het prachtig gekleurde koraal en de zeesterren al zien. Hier moesten we gewoon snorkelen! Terwijl we door het ondiepe water terug liepen om ons snorkelspul te halen kwam ik de meest angstaanjagende krab en slang ooit tegen. Je draait je om en ze waren weg en toen moest ik nog een paar honderd meter door de zeeplanten lopen. Pretje was het niet vertel ik alvast.

Het snorkelen was overigens de angst dubbel en dwars waard. Het was voor mij de eerste keer snorkelen tussen zulke mooien vissen, zeesterren en koraal. Maar zo slim om slippers mee te nemen was ik ook niet en dat resulteerde helaas wel bijna een bloedbad nadat ik mijn voet had opengehaald aan koraal. Hinkelend en struikelend door het enge gebied met krabben en slangen terug naar het resort. Uitgebreide eerste hulp met tien liter anti infectie spul waarnaar ik gewoon weer door ging naar de tweede snorkel locatie, Blue lagoon.

De mooiste spot ooit waarbij je gewoon tussen de miljoenen vissen in zwemt. Ze zwommen zo dichtbij ze op een haar na niet tegen mij aan zwommen. Het spierwitte strand in combinatie met de palmbomen en het heldere licht blauwe water maakte deze plek zeker de naam paradijs waardig! Na een paar dagen weg van de westerse wereld hadden we allemaal zo veel trek in een ijsje dat we 20 min door de bloed hitte zijn gaan lopen naar een high class resort waar ze toevallig wel een handje vol ijsjes verkochten. Ik heb volgens mij nog nooit zo erg genoten van een ijsje als toen.

Cultuur shock?

Fiji is echt niet altijd voor iedereen paradijs zoals ik eerder al opmerkten. De Fiji bewoners die in het binnenland wonen zijn over het algemeen heel arm wat Fiji misschien wel een derde wereld land maakt. Ik raakte aan de praat met een van de schoonmaaksters van het resort en vroeg waar zij woonde. Zij vertelde over de kinderen die naar boarding school gaan op het vaste eiland, mensen die in de omliggende resorts bijbaantjes hebben, maar ook dat er heel veel mensen geen werk hebben. Zij vermaken zich dagelijks met wassen, koken, jagen en voor de kinderen zorgen. Ik wilde dit eigenlijk wel met eigen ogen zien en besloot een bezoekje te brengen aan het dorp. Helaas kon dat weer niet alleen en moest er iemand van het resort mee om toestemming te vragen aan de chief van het dorp.

Eenmaal aangekomen in het dorp komt er een meisje van 2 op ons afgerend. Ze begon driftig met haar armen te slaan en te schreeuwen. Ik kon niet goed plaatsen of ze aan het spelen was of dat ze ons echt weg wilde hebben. Ik probeerde haar gerust te stellen en even met haar te spelen. Hier dacht zij zelf blijkbaar anders over en verkocht mij een klap recht in m'n gezicht. Om mij vervolgens dan wel weer schuldig aan te kijken.

In het dorp woonde over de 200 mensen die allemaal in kleine hutjes woonde. Stromend water of elektriciteit is er bijna niet voor de gewone bewoners. Terwijl we doorliepen naar het huis van de chief groette iedereen mij vriendelijk in het Fijisch, Bula. De chief is al 19 jaar hoofd van de het dorp en naar eigen zeggen democratisch verkozen. Wat hij precies doet kon hij niet goed uitleggen maar 'gewoon orde en vrede bewaren'. Zijn dochtertje zat met dikke tranen en een prinsessenjurk aan naast hem en vond ons bezoekje maar al te interessant waardoor die traantjes al snel opgedroogd waren. Het was duidelijk te zien dat de chief een hogere status heeft in het dorp. Een redelijk grote flatscreen stond namelijk rustig in zijn huis. De muur was bezaaid met foto's van zijn tijd als chief en in tegenstelling tot de meeste andere huizen was zijn huis wel voorzien van een aantal meubels. Ik heb stiekem dan ook een beetje het vermoedden gekregen dat de 5 dollar die we allemaal moesten doneren hij in zijn eigen zak kan steken.

Een aantal vrouwtjes uit het dorp die ons gespot hadden begonnen meteen met het opzetten van een mini markt. Alle bezittingen werden uit de kast gehaald om elke mogelijke dollar binnen te kunnen halen. Eigenlijk best een heftig gezicht. Er zaten 5 vrouwtjes met alle soorten sieraden en souveniertjes die ons allemaal wat wilde verkopen. Als je dan om je heen kijkt en ziet wat de leefomstandigheden zijn en zou je ze allemaal wel willen helpen. Helaas had ik geen bakken met geld en is het voor mij als arme backpacker onmogelijk het hele dorp te helpen.

Als laatste wilde de jongen die ons rond leidden zijn eigen gebouwde huisje laten zien. We mochten even binnen komen en praatte verder. Ik was best wel een beetje overdonderd door alle indrukken en de leefomstandigheden van sommige mensen. En vroeg de jongen of het niet heel raar voor hem is om te zien dat wij eigenlijk zo veel luxe hebben in het resort en dat hij s' avonds naar huis gaat en dan in een huisje slaapt wat je eerder een hut noemt dan een huis. De jongen vertelde met trots dat hij met een vriend zijn huisje, in echte Fiji style, in een maand heeft gebouwd. Het interieur van het huis bestond uit een geweven kleed van palmbladen en een bed. Ook vertelde hij over de cyclonen die vrij regelmatig voorkomen. De laatste cycloon is een jaar geleden maar nog steeds is er veel zichtbare schade. Zo zijn er alleen in het dorp al 24 mensen omgekomen. En daar werden we allemaal wel even stil van.

The good life.

Het tweede eiland was Niviti island waar ik geprobeeert heb met Mata Rays te zwemmen. Helaas na twee dagen te hebben gezocht hebben we ze niet kunnen spotten. Daar in tegen heb ik wel weer een enorm mooi gesnorkeld over de reefs waarbij sommige mensen zelfs reef sharks hebben gezien. Ik weet niet of ik nou blij moet zijn of niet dat ik zelf geen haaien ben tegen gekomen... Van een local dansen tot een bonfires met sing-a-long muziek boven de sterrenhemel. Op zulke momenten dat je verwarmd wordt door het vuur, live Fiji muziek op de achtergrond hoort en naar sterrenhemel staart realiseer je je weer even hoe ontzettend veel geluk ik heb dat ik dit allemaal kan meemaken.

Op all-stars een berg beklimmen tussen de 10 mega grote harige giftige spinnen. Een pad dat eigenlijk geen pad was en waarbij we bijna slingerend aan de takken vooruit moesten komen. Een voet die niet genezen was, temperaturen die boven de 30 graden uit kwamen. En als kers op de taart op een centimeter na een spin gemist. Ik kon bijna de hoofdrol in Tarzan overnemen zo goed ging dat me af. Het uitzicht was daarin tegen prachtig en ik leef wonder boven wonder toevallig ook nog.

Ik kon Fiji natuurlijk niet verlaten voor dat ik een bezoekje aan Cloud 9 had gebracht. Cloud 9 is een drijvend restaurant/ bar in het midden van de oceaan. Omringd door prachtig helder blauw water en reefs kon je hier optimaal chillen met cocktails en wood fired pizza's! Het is gewoon onmogelijk te beschrijven hoe mooi het daar is. Misschien wel een van de mooiste plekjes die ik van Fiji heb gezien. Samen met een meisje die ik op een van de eilanden had ontmoet hebben we hier de hele dag gerelaxt. Helaas voor ons arme backpackers geen cocktails van 40 dollar per stuk maar een pizza kon natuurlijk niet missen!

Wat is veiligheid?

Nadi, een vieze drukke stad waarbij de mensen gerust aan je zitten om je aan te spreken. In een bus die elk moment uit elkaar kan vallen reed ik naar richting de stad. Op het eerste opzicht leek de stad niets anders te zijn dan grauwe huisjes en viezen straten maar later heb ik dan toch wat winkels gevonden. Op straat was ik volgens mij de enige die blond was en dat viel natuurlijk dubbel op. Mensen spraken me aan terwijl ik over straat liep en achtervolgde je gerust een paar honderd meter. Vragen waar je vandaan komt, hoe lang je hier bent etc etc. Het zijn allemaal trucjes om je iets te kunnen verkopen. Iedereen probeert op een of andere manier toch geld van je af te roffelen en dat om eerlijk te zijn best confronterend. Veilig voelde ik mij niet echt maar ik was maar al te blij dat ik niet alleen was. De weg terug vinden was alleen nog niet zo gemakkelijk. Een uur wachten op een bus station in de brandende zon en tientallen mensen te hebben ontweken besloten we maar een taxi te nemen. Het enige wat wij van onze bus konden terugvinden was namelijk het bordje maar waar de bus dan naar toe was kon niemand ons vertellen. Ondertussen begon de tijd te tikken voor mij aangezien ik mijn vlucht moest halen. Wel geteld acht taxi chauffeurs die ons een ritje aanboden en onderhandelde met de prijs. Uiteindelijk zijn we op tijd en veilig in het hostel aangekomen en heb ik ook nog m'n vlucht gehaald.

Back to reality.

Ik heb in 1 week zo veel gezien en beleefd. De twee kanten van het leven in een paradijs die echt wel even een eye opener waren. Ik realiseerde me steeds meer hoe bijzonder het eigenlijk is dat ik dit allemaal heb kunnen meemaken. Hoe prachtig mooi Fiji kan zijn en hoe leuk het is om weer te reizen. Maar ook hoe dankbaar ik ben dat ik ben opgegroeid in een huis met verwarming, elke avond een warme douche heb en dat ik mij tot nu toe nog nooit zorgen hoefde te maken om eten of geld. Dat ik zelf aan de andere kant van de wereld kan wonen terwijl misschien de meeste mensen denken dat ik daar te jong voor ben. Dat ik kan doen en laten wat ik wil en daarop op zulke bijzondere plekken in de wereld kan komen. Voor veel mensen is dit een onwerkelijke droom maar voor mij gewoon werkelijkheid. Nu is mijn normale leven in Aussie weer in volle gang. Eigenlijk was ik wel weer blij thuis te zijn en een warm bedje en douche te hebben. Maar toch heb ik ook wel weer heel veel zin om te beginnen met het plannen van een nieuwe reis!

Nog niet naar huis nog lange niet!

You can do anything you want, the hard thing is to decide what that is. The minute you make up your mind, you're already on your way. Het heeft wat hoofdpijn dagen en vooral stress opgeleverd maar uiteindelijk is het gelukt. Ik verplaats mijn terugkomst naar Nederland voor een extra paar maanden. Wat dus eigenlijk betekent dat ik nog een paar extra maanden mag genieten van mijn aussie life!

Nothing worth it comes easy

Met deze titel heb ik mijn laatste blog afgesloten. Geen idee wat ik moest en wat ik nou eigenlijk wilde. Realistisch blijven, dat is wel iets wat ik heel moeilijk vind. Als ik iets wil en ik wil het heel graag, dan geef ik niet op. Ik vecht door zelfs al heeft iedereen om mij heen de moed opgegeven. Alleen moet ik soms weer even met beide benen op de grond gesleurd worden om de realiteit niet te onderduiken. Maar ik heb wel weer even bewezen dat doorzetten toch daadwerkelijk de moeite waard is geweest. Het is me gelukt, het is me gewoon gelukt! Ik heb een manier gevonden om èn te blijven èn te sparen. Dit alles ook dankzij de familie waar ik al 4 maanden voor werk. Zij zijn zo blij met mij dat ze er alles maar dan ook echt alles aan hebben gedaan om mijn plan te stimuleren en waar te maken. Ik heb altijd gezegd dat ik niet weer een au pair wilde worden. Hoe leuk ik het ook heb gehad, het au pair-leven heeft ook veel minder leuke eigenschappen. Die periode heb ik gehad en afgesloten. Toch na lang nadenken heb ik na de twintigste keer aanbod bij de familie in te trekken aangenomen. Een manier waarop ik zo veel meer geld kan sparen om uiteindelijk toch nog te kunnen reizen. Ook is dit weer een beetje een frisse start waar ik stiekem ook wel een beetje aan toe ben. Een eigen kamer en een eigen bed. Geen ruzie wie er een uur onder de douche staat terwijl de ander naar de wc wil. Of wie er te veel dekens afpakt. Maar helaas ook geen gezelligheid en levensverhalen op random tijdstippen. En helaas ook geen midnight supermarkt tripjes meer voor chocolade pinda's.

Dreams are the language of creation

Om in Australië te kunnen blijven moet ik het land eerst verlaten. Helaas pindakaas een verplichte vakantie. En om het verhaal dan nog leuker te maken vlieg ik over een paar weekjes naar een van de mooiste plekken op aarde, Fiji. Ik denk dat dit wel een van de mooiste en bijzonderste verjaardag cadeaus ooit gaat worden. Ik kan niet beschrijven hoe veel geluk er door mij heen ging toen het daadwerkelijk geboekt had. Fiji stond sowieso al op mijn bucketlist maar dan ook nog eens terug kunnen komen in Australië. Alles waar ik zo lang voor heb gewerkt gaat nu gewoon echt lukken. En ik ben stiekem ook wel een klein beetje trots op mezelf dat ik dit al bereikt hebt. Nu de Fiji vluchten geboekt zijn kan ik eindelijk weer een reis gaan inplannen. Een week in paradise zal niet zo'n straf zijn om door te brengen. En ik heb nu dan ook al zo veel zin om op het vliegtuig te stappen.

Goodbye teenage years

Om dan nog maar even terug te komen op mijn verjaardag. Jarig zijn in Australië is bijzonder maar vreemd. Dit was gelijk de koudste verjaardag uit mijn leven. Vergeet niet dat de seizoenen omgedraaid zijn en ik nu dus in de winter jarig was. Het was zo koud dat het zelfs heeft gesneeuwd in de Blue Mountains. Nee, dit is geen grap het kan echt sneeuwen in Australië! Voor dat ik dood vroor in de blue mountains hadden mijn roomies om half 3 s'nachts bedacht op mij te gaan springen omdat ze niet konden wachten met de cadeautjes. Of misschien hadden ze gewoon zin in die donuts.. Dus ja als we toch wakker zijn konden we net zo goed ook gelijk mijn verjaardag vieren. 20 kaarsjes aansteken in 4 donuts bleek wat lastiger dan gedacht maar het is gelukt zonder het appartement af te laten fikken, thank god.

Een paar uur later stonden we alweer naast ons bed voor een trip naar de Blue mountains. Mijn runner-pants en 3 truien waren helaas lang niet genoeg om mij warm te houden. Dus liep ik lekker te blauwbekken door de sneeuwstormen en prachtige uitzichten in de Blue Mountains. Aan het eind van de dag begon het ineens zo erg te sneeuwen dat alles ineens wit werd. Sneeuw in Australië is best bijzonder en de meeste mensen die hier wonen hebben nog nooit in hun leven sneeuw meegemaakt. Gevolg was dat het een en al gekkenhuis werd op het treinstation. Familie, vrienden en zelfs buren werden gebeld alsof ze zojuist de Staatsloterij hadden gewonnen. Een vreemd gezicht want hoe vaak heb ik wel geen sneeuw in mijn leven gezien. Miljoenen foto's werden er genomen van het winter wonderland uitzicht. Sneeuw werd betast alsof het goud was. Vreemde fratsen. Maar ik moet wel toegeven een palmboom met sneeuw op de bladeren staat ook wel een beetje vreemd. Terwijl alle Aussies zich uitleefde in de halve millimeter sneeuw dat er lag maakte wij ons meer zorgen om de trein die meer en meer vertraging kreeg. Niet alleen de ns heeft problemen met sneeuw.. Wat ik niet wist, maar wel vermoedden, was er het een en ander gepland voor mijn verjaardag s'avonds. Iets waar iedereen mij al twee weken zenuwachtig over maakte. Vertrouw maar op ons werd er alleen maar gezegd en dus liep ik maar als een hondje achter ze aan. Toen we bij het schattige Italiaanse restaurantje aankwamen en ik door het raam ook nog Stefan zag staan was dat al die zenuwen wel waard. Zo ontzettend lief en zo leuk dat zij dat met z'n alle voor mij hebben geregeld. Allerlei soorten Italiaans eten en genoeg wijn maakte het een hele gezellige avond. Een bijzondere aussie birthday die ik zo nog een keer zou willen meemaken!

If you know what you want, and you want it badly enough, you'll find a way to get it.

11 down 1 to go?

Terwijl ik in de bus zit en naar de zonsondergang kijk, kleurt de lucht boven de skyline van Sydney weer eens de mooiste kleuren. Op zulke momenten realiseer ik mij hoe bijzonder het toch eigenlijk is om hier te wonen! Na een hele lange tijd geen inspiratie te hebben gehad, heb ik nu eindelijk een nieuw verhaal kunnen schrijven. Vanuit hartje Sydney breng ik jullie weer eens even op de hoogte van mijn avonturen down under!

Nieuw Zeeland

Na een fantastische reis door Nieuw Zeeland en nog het een en ander in Victoria te hebben gezien ben ik met de trein naar Sydney vertrokken. Ik merkte aan mijzelf dat ik toe was aan een beetje houvast. Elke dag op een andere plek en elke dag nieuwe indrukken werd mij een beetje te veel. Sowieso weet ik nu ook dat Geanne en ik de grootste beginnende-backpackers fout hebben gemaakt. We namen veel teveel hooi op onze vork en namen niet goed de tijd om al die miljoenen indrukken te verwerken. Hierdoor raakte we ook nog eens enorm uitgeput. Ik keek niet meer op van een van de vele heldere blauwe meertjes, besneeuwde bergen of een zeehond die naast mij zwom. Ik besefte op dat moment zelf niet hoe bijzonder de dingen waren die ik zag. Toen Geanne weer terug naar Australië vertrok kreeg ik heimwee. Alleen kreeg ik geen heimwee naar Nederland maar naar Australië. Ik had mijn leven, die ik helemaal zelf had opgebouwd, achtergelaten. Ik had voorafgaand zo veel zin in mijn reis door Nieuw Zeeland maar nu zag ik niet meer waarom ik daar nog zat. Alleen reizen was zwaar en eng. Het heeft mij achteraf wel heel goed gedaan, alleen zag ik dat op het moment zelf niet.

Nu 4 maanden later kijk ik vol trots terug op mijn tijd in Nieuw Zeeland. Want eerlijk is eerlijk het was toch stiekem wel fantastisch mooi. Van 40 graden in Australië ineens naar 5 graden in Nieuw Zeeland was een temperatuur shock en dat is zeker terug te zien op de fotos, helaas. Gelukkig zijn de fotos waar mijn doodvermoeide kop niet op staat zeker wel de moeite waard om naar te kijken. Het zwemmen tussen wilde dolfijnen, kajakken tussen de spelende zeehonden en pinguïns terwijl je naar de gouden palmboom standjes vaart zijn wel bijzondere momenten geweest. Lange tijd realiseerde ik mij niet dat ik best wel heel veel mooie dingen heb gezien en meegemaakt. Ik heb zo veel en snel vrienden gemaakt tijdens het alleen reizen, maar zo snel als je vrienden maakt tijdens het reizen, zo snel gaan ze ook weer weg. Van super lieve Aussies naar vreemde Britten, verlegen Duitsers tot enorm gestoorde Canadezen. Sing-a-longs met old time favourites terwijl we als idioten terug reden van de Bay of Islands naar Auckland. Het random besluiten een Ferry te nemen naar een eiland waarvan we eigenlijk geen idee hebben wat er is. En dan vervolgens op blote voeten over een hobbit landschap, tussen de schapen en met adembenemende uitzichten lopen. Met modder nog tussen m'n tenen kwamen we aan in Paradise Bay. Het was zo stil en mooi dat ik besloot de rest van de middag daar rond te brengen. Nadat het drink water leeg begon te raken moesten we wel terug naar de bewoonde wereld. Maar wat een fantastisch gevoel om in the middle of nowhere je dag door te brengen.

Australia Day 2016

Terug in Australië ben ik weer naar Melbourne gegaan. Daar heb ik onder andere nog het gekkenhuis van Australia Day beleefd. Omdat we toch nog een beetje Nederlanders blijven besloten we niet alleen de Australische vlag op onze armen te tekenen maar ook de Nederlandse. Gevolg was natuurlijk heel veel aandacht van mensen op straat en zelfs een camera ploeg voor onze neus. Weer een bucket list check hah! Australia day is helaas niet voor iedereen een feestdag hier en dat hebben we gemerkt ook. Langzamerhand ontstonden er steeds meer demonstraties door mensen die vechten voor het recht van Aboriginals. Tijdens Australia day wordt er namelijk gevierd dat de Europeanen de macht over het land overnamen. Hierbij is zelfs, naar wat ik gehoord heb, genocide gepleegd op de aboriginals. Iets waar niet veel mensen bij stil zullen staan terwijl ze aan het feesten zijn. Maar naar mijn mening wel iets waar iedereen even bij stil zou moeten staan.

Terug in Melbourne hebben we nog Geanne haarverjaardag uitgebreid gevierd. Surprise party met veel te veel taart en nog cocktails in de Ice Bar. Maar ook ben ik nog bij misschien wel het grootste sportevent in Melbourne geweest, Australia Open for tennis. Waar ik (blijkbaar) de grootste tennissers van de wereld live heb zien spelen.

Great Ocean Road

Maar ik kwam natuurlijk niet terug maar Melbourne om alles te zien wat ik al had gezien. The Great Ocean Road stond nog op mijn to-do-list dus werd het tijd deze af te vinken! Ik besloot mee te gaan met een net opgezette organisatie. De organisator was een jonge gozer die dit als grap had bedacht maar het uiteindelijk ook echt in werking heeft kunnen zetten. Met een busje met een stuk of 8-man gingen we lekker toeren terwijl we naar onze zelf-samengestelde playlist luisterde. Iedereen heeft een aantal nummers toegevoegd waar hij of zij een verhaal bij heeft. De eerste stop was surfen. Ik denk dat dit zo'n beetje op nummer 1 stond van mijn bucket list. Australië verlaten zonder surfen kan natuurlijk niet. Het ziet er helaas wel ietsje makkelijker uit dan dat het werkelijk is. Surfen vergt veel balans en spierkracht. Om jezelf door de golf heen te peddelen krijg je behoorlijk wat arm spieren van! Ondanks ik natuurlijk na meer dan een half jaar niets te hebben gedaan geen spierkracht had, is het mij wel gelukt in het eerste uur al op te staan! Al het zeewater dat ik binnen heb gekregen in anderhalf uur tijd was het zeker waard want het was toch echt wel enorm gaaf!

Met een auto vol Britten, een kiwi en Duitser kon een potje voetbal natuurlijk ook niet missen. Dus besloten we de auto te dumpen voor de Greet Ocean Road en even een uurtje te gaan voetballen op het spier-witte stand. Helaas voor team UK verloren ze fataal van ons. Ik ben er nog steeds van overtuigd dat dat komt door mijn super goede voetbal skills. Al snap ik ook wel dat jullie hier jullie twijfels bij zullen hebben.

Na een enorm intensieve maar fantastische dag reden we door naar een camping waar een enorme tipi tent met hangmatten, bedden, heel veel kussens en een kampvuur stond te wachten op ons. Maar eerst hebben we nog even een echte aussie Barbie gehad waar ik ook voor het eerst kangoeroe vlees heb gegeten. En ik moet eerlijk toegeven dat is best wel heel erg lekker! We eindigde de avond met een sing-a-long en kampvuur in de tipi terwijl we marshmallows aan het braden waren boven het vuur. De volgende dag reden we door naar de twelve apostels wat zo'n beetje bestond uit een lading Aziaten met selfie sticks en een uitzicht dat precies op de foto's leek. Maar toch was het wel mooi om het nog even met eigen ogen ook te zien. Voor we de 4 uur lange rit weer terug naar Melbourne volgde hebben we nog even een paar uurtjes op tussen twee cliffs op het strand doorgebracht.

Sydney

Ondertussen woon ik nu al meer dan 4 maanden in Sydney. Ik voel mij meer thuis dan ooit en heb een enorm gave tijd achter de rug. Ik denk dat dit het moeilijkste gedeelte is om te schrijven. Want er is zo veel gebeurd dat ik geen idee heb waar ik moet beginnen. En ik ben ook nog steeds van mening dat niemand helemaal zal snappen hoe het is om hier te wonen als je dat zelf nooit hebt gedaan.

Ik woon in een appartement in hartje Sydney samen met wat andere Nederlanders. Ook al vind ik het geen probleem om elke dag Engels te praten, Nederlands thuis praten voelt toch een beetje meer als thuis aan. Om dan nog maar even nationaliser over te komen hebben we inderdaad ook een Nederlandse vlag hangen..

Het wonen in een grote wereld stad als Sydney met allemaal vrienden en vriendinnen was toch wel een droom die is uitgekomen. We woonde met 8 Nederlanders verspreid over 2 appartementen in een hotel. Niet voor niets hebben we het maar het Gossip Hotel genoemd. Er zijn enorm idioten dingen gebeurt waar je een heel boekwerk opzich al van kan schrijven. Daarom zal ik het hier dan kort houden. Want wie weet komt dat boek ooit nog uit. Niets is wat het lijkt en niemand is onschuldig. Gossip verspreid zich enorm snel en alcohol geeft een extra twist aan het verhaal.

Toch is dit voor mij een enorm mooie periode geweest. Ik heb vrienden voor het leven gemaakt. En stuk voor stuk zijn het mijn matties geworden. Nu bijna iedereen ons gossip hotel heeft verlaten en het is dan ook meteen enorm saai.

Het leven in Sydney bestaat helaas niet alleen maar uit feesten en relaxten. Er moet natuurlijk ook geld binnen komen om dit leven te financieren. Want geloof mij, Sydney is echt wel enorm duur. Natuurlijk kun je het zo duur maken als je zelf wilt maar het dagelijkse onderhoud is niet veel aan te veranderen. Ik werk als babysitter elke dag bij een super leuk Zuid-Afrikaans gezin. De kinderen leren mij niet alleen veel over de aussie cultuur maar ook over het joodse geloof. Zo ben ik nu helemaal ingesteld op het scheiden van vlees en melk. Heb ik Pesach meegemaakt en wordt ik regelmatig uitgenodigd voor de het vrijdag avond feest; Shabat. Verder draai ik af en toe bediening shifts voor catering campanies of in een café.

Van strandbarbecues, rooftop party's en chilling nights in de jacuzzi naar een paasontbijt of midden in de nacht pannenkoeken bakken. Hoe lang we ook van huis zijn toch blijven we smullen van Nederlands eten. Gelukkig is er een Dutch Shop op drie kwartier rijden. Waardoor we al een aantal keer een dutch night konden organiseren met Hollandse pannenkoeken, kroketten, frikandellen en appeltaart.

Als je met z'n alle op een kluitje woont is het niet zo verbazend dat er niet alleen vriendschappen ontstaan maar ook irritaties en natuurlijk niet te missen liefde. Ik kan zelf dan ook niet ontkennen dat ik hier niet 'schuldig' aan ben. Want ja, wat gebeurt gebeurt. Maar het is zeker wel een bijzonder onderdeel van mijn tijd in Sydney geworden. En dat had ik dan ook niet willen missen.

Een ander gekkenhuis hier was Mardi Gras. Dit was een carnavalfeest voor homo en lesbiennes waarvan het hoogte punt een enorme parade door de stad was. Aangezien ons hotel aan de weg van de parade stond konden wij het makkelijk vanuit de parkeergarage kijken. Zelfs voor de parade begon was iedereen al zo dronken dat er hele meubels werden versleept naar de garage. Ook hadden we een rooftop vol met travestieten in te kleine zwembroekjes die al een paar dagen van te voren lagen bruin te bakken. En zijn we denk ik allemaal wel door iemand uitgenodigd om mee te feesten in een hotel kamer, al heb ik dat wel afgeslagen.

Ondertussen heeft de zomer zijn beste tijd gehad en dat begint de winter steeds meer binnen te vallen. Langzamerhand verlaten de backpackers de stad en trekken naar het warme noorden. Terwijl wij hier lekker lang konden nagenieten van nazomerse temperatuurtjes. Nu is het echt herfst en vallen ook de blaadjes van de bomen. Klagen hoeven we alleen niet want zo regelmatig stijgt de temperatuur nog wel over de 20 graden. Vorige week hebben we het slechte weer in 35 jaar meegemaakt met stormen die watervallen de verkeerde kant op bliezen en hele cliffs naar beneden zijn gevallen. In de stad zelf merk je er vrij weinig van maar de suburbs hebben zeker last gehad. Zo zijn er zoals jullie ongetwijfeld hebben gezien op het nieuws onder andere hele privé zwembaden naar beneden gevallen.

Het leuke aan het leven in Sydney is niet alleen dat we het enorm gezellig hebben met z'n allen. Maar ook dat de omgeving zeker de moeite waard is je tijd aan te besteden. In de zomer hadden we dan ook niet de discussie zullen we naar het strand gaan maar naar welk strand? Van het populaire Bondi Beach, waar ik overigens een paar keer tv opnames heb bijgewoond, naar het rustige paramatta beach tot het verre Palm Beach. Weekendjes weg met de auto naar Royal National Park waarbij je de meest grote spin in je leven tegenkomt, en niet bang bent! De zon ziet ondergaan bij de Grand Pacific Drive waardoor je de meest adembenemende uitzichten krijgt. En vervolgens ook nog eens alle kaartspelletjes van de avond wint.

Maar ook binnen Sydney is er genoeg te doen en te zien. Zo zijn Sisca en ik bij Australia Open for surfing wezen kijken. Geen stadion met een gillend publiek maar gewoon zoals het hoort in de oceaan met toeschouwers die zaten te genieten op het strand in Manly. Ongelofelijk hoe die kinderen de meest waanzinnige stunts uithaalde in de hoge golven. En dan te bedenken dat het de leeftijdscategorie tot 12 jaar was. Maar ook het rustig rond toeren door de suburbs, chillen in schattige baaitjes. Of ineens terwijl je naar de oceaan staart in de verte een walvis ziet zwemmen. Dat zijn van die kleine bijzonder momentjes van geluk.

En nu?

Ik denk dat ik na bijna een jaar weg te zijn geweest van huis zeggen dat ik behoorlijk ben veranderd. Ik ben niet meer bang om ergens zelf heen te gaan en ik heb geen problemen met zomaar mensen aanspreken op straat. Ik heb geleerd om voor mezelf te zorgen met vallen en opstaan. En ik vooral geleerd hoe verschrikkelijk moeilijk het is om zuinig te leven. Elke keer denk ik weer zuinig te hebben geleefd en dan schrik ik toch weer van mijn bankrekening. Ik had gehoopt geld problemen te voorkomen maar ik denk dat iedere reiziger zich daar wel in kan herkennen. Ik heb geproeft van het leven in Australië en het bevalt me verdomt goed. Helaas heb ik door zo lang in sydney te blijven minder tijd gehad om te reizen, wat oorspronkelijk mijn plan was. Toch heb ik totaal geen spijt van mijn beslissing aangezien ik echt de tijd van mijn leven heb gehad hier. Ookal heb ik altijd volgehouden dat ik niet voor de mensen zou willen blijven zijn zij wel degene die het zo leuk hebben gemaakt. The people make the place, right?!

Toch moet ik nu wel echt een beslissing maken. What's next? Het liefste zou ik voor altijd willen blijven. Alleen aan de andere kant vraag ik mij ook wel af of ik zo'n leven wil houden. Je leert snel mensen kennen maar ook iedereen gaat weer weg en dus komt er weer een moment van afscheid nemen. Daar komt bij dat er behoorlijk wat haken en ogen aan het verlengen zitten. Maar naar huis gaan sta ik ook nog niet zo van te springen. Ik ben eigenlijk nog niet klaar om dit avontuur achter mij te laten. Ik wil nog zo veel doen en zien. Maar hoe gaat het mij lukken?

Nothing worth it comes easy!

The start of a new adventure means the end of the other.

It is funny how much has happened again in such a short time. My blog is not really up-to-date anymore. This probably has something to do with time. I think 24 hours is not enough in a day. I don't know who decided to put 24 hours in a day but I'll tell you what, it's too short!

This past month has been going even faster than every other month, and a lot has happened. December was my last month working as an au pair, which was a double feeling. So much to look forward to but so much to leave behind. But, before I said goodbye to my au pair-life, I had some amazing last weeks including a real Aussie x-mas!

Bloody hot

The first of December was the first day of summer. In the meantime I have experienced some really high temperatures in this last month. Some weeks even above 40 degrees for a couple days in a row. I love the heat but once the temperature hits 44 it's getting a bit too hot. Especially if the air is humid. It makes you sweat so much and by every movement you make, you lose 10 litres of sweat. The best way to spend those days is at the beach around Melbourne or at the pool back home with my four monsters.

Since the summer break had started for the kids, we were able spend some more time together. I promised the kids a long time ago that we could have a big sleep over in my room. But four kids in my bed didn’t work out that well, so we moved all the mattresses into the toy room and had a big sleepover there. Of course all the kids wanted to sleep next to me and I couldn’t split myself in four. Ella already slept in my room twice so she asked Josh to come and sleep with her so the twins could sleep in my bed. I ended up with one kid on top of me and the other one squeezed next to me. We watched the movie 'Elf' and the kids couldn't stop laughing. It was the best way to spend one of the last nights with them. Ella even wrote in my travel journey a story about how much she loved this night and the movie Elf. It couldn't be more adorable!!

Christmas Down Under

Even though it's summer, it was still December and that meant Christmas time! It was, and still is, really confusing to celebrate Christmas in summer. Christmas to kids is a really big deal as Santa is bringing them presents. The kids and I decorated the toy room into a Christmas room to bring some more Christmas feeling in the house. We made heaps of arts and crafts to stick on the wall and even made some fake presents. Wrapping the Christmas presents while using 10 rolls of sticky tape was obviously the most fun part! We didn’t only make fake presents but also real presents for their parents and grandparents. We sang and danced to Christmas songs every day and were singing so loud so Santa would hear them all the way from the North Pole. As for the gift wishes, they had some original ideas this year. Josh wished to get a real pig and when I told him Santa might not be able to bring a real pig, he decided to wish for a real robot. Because yeah, why not! Abbey desperately wanted a violin for Christmas. And if the violin wasn't possible, - she had been asking for it for ages- a ballerina dress was also welcome. Ella started to get her doubts about Santa and asked for some proof. She wrote Santa a really polite message and asked him to make a photo of him with his elves and reindeers. Such an clever girl! As for the last monster, Molly asked for pretty much everything. Her wishlist was the longest of all four! Obviously Santa didn't bring a real pig or violin but they did get heaps of other amazing presents.

Christmas Day in Australia is usually the biggest part of Christmas. Even though we did celebrated Christmas Eve this year, it is not that big or popular down under. I know heaps of you back home are all wondering about every details of a real Aussie Christmas so here we go.

We spend christmas eve at friends' place with a typical Aussie barbie. They invited more friends who had older kids which was really nice for me. Two girls who were traveling all around the world to see their dad, going to private boarding schools, have school exchange plans to Africa, and are dreaming about Europe. It is really inspiring see how different their life is like compared to how my life was when I was their age.

We played games in the park with the kids and opened presents we brought for each other and spent the rest of the evening in front of the fire in the backyard. Opening presents felt a bit more like Christmas, but that feeling changed as soon as I walked outside and felt the 35 degrees. The way home was by taxi as no one was, surprisingly, able to drive anymore. It was the first time for the kids in a taxi and they were so amazed at everything. Especially the Christmas lights next to the road made it the best ride they’ve ever had. They even searched everywhere in the sky to find any signs of Santa or his reindeers on the way back, you never know!

Christmas Day is where Christmas is all about. On Christmas morning the kids got to open the presents from Santa which started for us at 5:30am as the monsters woke up around 5am! We even warned the kids the night before not to wake up before 6am but that mission, obviously, failed haha. Their overly excited and happy faces so early in the morning made it all so worth it! After opening the presents we headed off to the bus stop at the college next to our house so the kids could try their new bikes and cricket set. It was still 6:30am but I didn't care. It was my last day with the kids so if I was able to cut the night out of the day, I would've done it.

Later that morning their grandparents came by and brought the kids even more presents! I gave the kids a hand made (thank mum) mermaid tail sleeping bag which they loved so much. After opening those presents we ended up having three mermaids and one mermaid boy trying to swim on the floor. Such an adorable view!

As they have two parts of their family and only one Christmas Day, we went away for lunch and diner. So much food and so many unlimited lollies and icy poles for the kids. In combination with soft drinks and heaps of presents took the kids to an energy level that they could only jump and run around. Even while Christmas is compared to the Netherlands not really about food but more about the atmosphere or maybe a better description, alcohol. As for the food itself had a lot beautiful salads and obviously a lot of meat on the barbie, as that is typical Aussie. I loved, as always, the desert the most. All kind of home made (and typical Aussie) cakes like chocolate mud cake and Pavlova. After having lunch we headed off to have diner at Grannie's where everything, including the drinking, just started all over again. It was such an different experience but really nice to be part of.

A lot of people asked me if it was hard to spend Christmas away from home. Of course you miss that old Christmas feeling you always got at home a bit. But I have a total different life here and nothing is the same as how it used to be. So I didn’t really have a feeling that something was missing. I loved spending Christmas with my (host)family and the kids. And I’m so happy that I have been able to experience this way of living and celebrating holidays like they do.

There is so much to look forward to but so much to leave behind.

That's pretty much all I could say about starting my new adventure. Because starting a new adventure means the other one ends. Saying goodbye to my monsters and my whole life as an au pair was so hard. I hate saying goodbye and rather just skip it. But, obviously, I couldn't leave without a proper goodbye.

It's strange realising how much my life has changed in the past 6 months. I became part of a new family, made heaps of new friends, did amazing stuff and built such a loved relationship with the kids. They really became a big part of my life and will always be. I learned so much and enjoyed every single moment we shared.

Never say goodbye because saying goodbye means going away and going away means forgetting.

Like I said before saying goodbye is always hard. I felt that the kids were pretty upset and didn't want me to leave. Even though they didn't said it that way, I could just read it of their faces. Ella asked me a couple hours before I left; "You will come back right?! For a day or a week?" Her sad voice and those beautiful big eyes made it even harder to leave. I knew I didn't have another choice and of course I was looking forward to my next adventure, but something in me just didn't want to leave. I promised her and the other three kids to come back which gave them bit of hope. Even though Abbey didn't want to let go of me and wanted to cuddle till the very last minute, Molly kept saying she wouldn't miss me with that big cheeky smile on her face. And Josh just ran around the house to avoid the confrontation. And Ella kept saying she will take care of my room and my suitcase. She worried about me even while she is only 9! They all processed it in their own way. But, they did it so well and didn't even cry till the very last moment. We probably all felt tears in our eyes but didn't show it. Until the moment when I stepped into the car drove to the end of the street to turn around came. I saw all the four kids with big tears streaming down their faces waving me goodbye. It was one of the hardest things ever. And I still got tears in my eyes writing this. It’s just unbelievable how much you can love them in such an short time.

Even though I loved playing with the kids after working, It is also good to have some time off. Time to build a personal life down under. I spend a lot of time just alone or with friends in Hamilton. I enjoyed biking to the lake and just sit down and listen to all the birds and, if I was lucky enough Koalas. Even while Hamilton wasn’t that special, I will miss those days. But I also spent a lot of my free weekends away in Melbourne. I’ve met so many new people and became really close with some. Those people who just pushed me out of my comfort zone without even asking for my permission. That one person who believed in me from the very beginning even while I didn’t believe in myself. Six months ago I would never thought I was able to do things I'm doing right now. I learned so much in the past months and I am so thankful for every memory.

Sorry for the late update as this is almost a month ago! In the mean time I arrived in New Zealand, spend time with my kiwi family, traveled a couple weeks with Geanne, seen heaps and now started traveling alone. So much happens in such in short time. The next blog is all about New Zealand!

Sinterklaas, the brother of Santa

Het heeft even geduurd voor ik mijn kinderen om kreeg maar het is gelukt en wat zijn ze uiteindelijk enthousiast geworden! Een speciale update over een typisch Nederlands feest die we hier toch ook een beetje hebben gevierd.

Deze maand staat in Nederland altijd in het teken van sinterklaas. Ik kan me die magische tijden nog goed herinneren toen ik zo jong was. Weken voor sinterklaas aankwam was iedereen al zenuwachtig. Sinterklaas journaal was dagelijks ritueel en als je dan ook nog je schoen mocht zetten was het helemaal feest. Dan hebben we het nog niet eens over de volgende ochtend als je dan wakker werd en met je eigen ogen zag dat sinterklaas ècht was langs geweest. Juist hierom wilde ik mijn host kids zo graag, al was het maar een klein beetje, dit gevoel meegeven. Het is natuurlijk wel typisch Nederlands en natuurlijk zullen zij kerstmis magisch vinden. Maar toch wilde ik de kinderen een heel klein beetje Nederlandse magie mee geven.

Stapje voor stapje

In het begin wilde de kinderen er niets van weten want het was allemaal maar raar en anders. Ja, hoe ga je dan ook een kind van 9 (die al twijfels over santa begint te krijgen) uitleggen wie Sinterklaas is. De andere kids kijken heel erg tegen Ella op dus zodra zij tegen is, is er no way dat de rest nog maar enige twijfels heeft of ze willen luisteren. Net toen ik de moed een beetje begon op te geven en me dan toch echt op kerst moest gaan stortten begon ik te merken dat de tweeling toch wel interesse had. Dit voornamelijk omdat ik een hele grote box met Nederlands eten heb opgestuurd gekregen van thuis, waar ik overigens ontzettend dankbaar voor was!! Maar behalve het eten zaten er ook nog eens super lieve kaartjes en tekeningen in. Een van die kaartjes wat een foto van Sinterklaas. Vanaf dat moment begon vooral Abbey een beetje vragen te stellen wie die man met die baard dan wel niet was en wat hij deed. Nadat ik een klein beetje had uitgelegd dat hij samen met zijn pieten cadeautjes geeft aan de kinderen, kwamen de vragen of hij dan ook rendieren en elven had al. Elke dag kwam ze dan even checken of dat kaartje nog wel aan de muur hing. Maar eigenlijk toch nog even een bevestiging halen hoe hij dan ook alweer heette en of hij ècht geen rendieren en elven had.

De tweeling was pas echt om toen ook nog hun oom tegen de kinderen had gezegd dat Sinterklaas de broer van santa was en dat dit dus eigenlijk heel cool was. Langzamerhand begonnen ook de twee oudste kinderen meer en meer geïnteresseerd te raken. Voornamelijk omdat de tweeling steeds enthousiaster werd en trots aan hun oudere broer en zus vertelde wat ze die dag weer te weten waren gekomen over Sinterklaas. De twee meiden en ik hebben uiteindelijk zelfs de intocht van Sinterklaas gekeken. Fascinerend vond ik dat ze er helemaal niets verstaan maar toch het verhaal meekrijgen. Af en toe vroegen ze wel even om een vertaling maar verder namen ze genoegen met alleen de beelden. Toen Sinterklaas dan ook eindelijk de haven binnen vaarde werd er enthousiast geroepen: "Look look look, there he is! Look Wendy, he is really there".

Pi-pa-pepernoot en mi-ma-marsepein

Ik vertelde de meiden dat alle kindjes heel hard aan het zingen waren zodat Sinterklaas hen zou horen en de weg naar Nederland zou weten. Nou die liedjes waren toch wel heel interessant dus had ik even wat liedjes opgezet. Omdat ze het niet konden verstaan deden de klassieke liedjes het niet heel goed. Maar niet getreurd want ergens in mijn creatieve brein had ik nog wel een idee. Ik kon me herinneren dat kinderen voor kinderen een Sinterklaas liedje had gemaakt waarbij veel gedanst werd. En het JuniorSintFestival ook altijd leuke liedjes covert. Die liedjes deden het al een stuk beter. Vooral de video's met zwarte pieten dansend op de achtergrond vonden ze fascinerend. Toch was 'Sinterklaas wil dansen' van kinderen voor kinderen top favoriet. Na de videoclip te hebben gezien waren de meiden dan ook vastberaden dít te willen kunnen. Elke dag moest het liedje weer even op zodat ze konden oefenen. En dan het liefst op repeat voor de komende 3 uur natuurlijk. Wel heel schattig om te zien en ze elke dag weer beter Nederlands te horen zingen.

- Veel Nederlanders aan wie ik dit al had verteld vroegen zich af hoe ik zwarte piet heb uitgelegd na aanleiding van eventuele conflicten met de ouders. Gewoon zoals het mij altijd is uitgelegd. Zwarte piet is zo donker geworden door al het glijden door de schoorsteen en dat vonden de kinderen (en de ouders) helemaal prima. -

Doordat de kinderen steeds enthousiaster werden had ik met ze afgesproken een berichtje naar Sinterklaas te sturen om te vragen of hij, heel misschien, langs wil komen. Ze hadden zo hard gewerkt voor deze ene avond waarop ze hun schoen mochten zetten. Er stond dan wel tegenover dat ze zich de hele week goed moesten gedragen maken èn een Nederlands Sinterklaas liedje moesten zingen. Gevolg was dat ik regelmatig door Abbey om 7 uur s'ochtends werd gewekt zodat ik de “Sinterklaus dance" even kon opzetten. Ze wilde tenslotte nog wel even oefenen voor ze naar kindy gaat.

Donderdag kwamen ze ineens terug van kindy en vertelde ze me trots dat ze samen het liedje had laten zien aan de juf. Ik kon even niet geloven dat ze het ook echt hadden gedaan want ze hadden het nog nooit zonder muziek gedaan. Ik vroeg aan ze of ze gedanst hadden, vol overtuiging antwoordde ze dat ze gedanst èn gezongen hadden. Ik kon echt niet geloven wat ik zag toen ze het ook aan mij zo lieten zien. Pi-pa-pepernoot mi-ma-marsepein spe-spa-speculaas mi-ma-mandarijn was gewoon vloeiend Nederlands.

Zou hij echt komen?

Na een week aftellen mochten ze toch eindelijk hun schoen zetten. Met daarbij natuurlijk ook de brieven en tekeningen aan Sinterklaas. Josh begint steeds beter te lezen en schrijven en hij had dan ook voor het eerst zelf een brief geschreven aan sinterklaas. Maar ook het paard waren ze niet vergeten en dus hadden ze ook allemaal een wortel en appel in hun schoen gestopt. Het hele schoen zetten kreeg natuurlijk wel een beetje een Australisch tintje. We hebben binnen geen haard of brievenbus. Dus, de kinderen hadden bedacht de schoenen voor de pizzaoven te zetten. Buiten Sinterklaas vieren kan prima aangezien het sinds 1 december officieel zomer is geworden hier. De 4 zingende en dansende kiddos voor de pizza oven die òòk nog eens in het Nederlands zongen maakte deze Sinterklaas viering dit jaar wel heel speciaal.

De volgende ochtend stonden de 4 aapjes om klokslag 10 voor 6 al naast me bed te stuiteren om te vertellen dat Sint en Piet ècht waren gekomen. Ook al lag ik nog half te slapen en was ik niet zo erg blij met de tijd, die enorm blije stemmetjes maakte dan wel een hoop goed. Ze waren zó intents blij met de cadeautjes, wat echt heel schattig was om te zien. Ik hoorde zelfs nog dat ze Sinterklaas even hadden bedankt door om 6 uur s'ochtends over straat te schreeuwen "Thank you very very much Sinterklaus". Al met al dus een geslaagde poging Nederlandse cultuur bij te brengen aan de kinderen hier. De vriendjes en vriendinnetjes weten nu ook alles over sinterklaas heb ik begrepen dus mijn missie is volbracht. Enough of Sinterklaas, hello xmas time! Het was een bijzondere ervaring waar ik elke sinterklaas weer even aan zal denken. Maar nu begint de echte kerst periode waarbij de taak nu aan de kinderen is mij een echte aussie kerst te laten beleven.

Dit was een speciale sinterklaas update voor al jullie Dutchies. In de volgende maand update zal ik jullie helemaal op de hoogste stellen van wat er nog meer gebeurd is en gaat komen in deze laatste paar weken van 2015. We still have 17 days to go for xmas which means 18 days to go before I leave this place. Mixed feelings!Ik ga nu nog even extra genieten van mijn laatste dagen hier.

Cheers!

4 down 2 to go!

Hello there!

I know I know, finally a blog in English! I keep saying every month again that I'll post an English blog soon and haven't done it. Well, that was probably because after writing the Dutch one first I didn't felt like writing it all over again in another language. Just took too much time and it was even a bit hard to switch between two languages the whole time. So, now after 4 months, I finally started to write in English. It’s easier to stay in one language in stead of writing in dutch and talking in English. And maybe, if I’m really motivated I’ll write it over in dutch for all you Dutchies back home who will have a bit trouble with reading this (mum). Let’s get started!

Spring instead of autumn

My fourth month in Aussie has just pasted which means month number 5 has stated and it's my last full month in Hamilton! It hasn't seemed like I have actually been here for four months until I realised it's already November now. I’m still a bit confused of the months because of the season difference between Europe and down under. It feels so weird that November is so hot. Normally back home, November is a cold and dark month. Rain everyday and cold temperatures as usual for the Netherlands. I think everyone back home knows exactly what I'm talking about right now. Once you're in November you know it doesn't take long before the holidays starts, which always makes me feel excited. But this year is different as November means Spring time for Australia and the closer we're getting to December the hotter the days will be. I walked down the streets one day and I saw a whole shop full of Christmas stuff. A Christmas shop itself shouldn't be that weird, until you know I was wearing shorts and a singlet because it was 31 degrees. It just didn't felt right and I just don’t feel like Christmas is coming soon. Lucky I still have more than a month to go to get used to it. As for the kids it can’t be soon enough and they already started to sing some Christmas songs.

I even had my first Halloween party (Australia doesn't really celebrate Halloween but Faith does hahaha). If I think of Halloween I’d think of pumpkins, orange and brown leafs and other typical autumn stuff. But this year the trees where full of flowers and the grass was nice and green. So the Halloween party was (of course) a typical aussie barbie with a lot of meat. Totally different then back home but so much fun. My host dad was by the way totally against Halloween. He quoted: “ If kids come here for candy I’ll just slam the door in front of them. We don’t have Candies here we only have lollies and we are not bloody Americans.” Fair enough and thanks for the explanation. He added later that he doesn't really hate America because he said we need America on our side in the world politics. But that’s pretty much all they are good for ha. It’s funny though. Especially because the point of view in the Netherlands is so different, we adore the States more than we hate them I reckon…

The healthy lifestyle for a day

Sometimes I just feel like doing nothing. Especially after a whole day of working I’m so tired and want to lay down and do nothing. This is obviously not making me feel any better. I realised that time is flying so fast and I sometimes forget to enjoy it that much because of the busy days. So, the last couple weeks I started to go for a run or walk everyday around the lake. Even though I'm usually not really a big fan of running it makes me feel so much better I do it. It's a reason to go out of the house and enjoy the beauty and peace around the lake. And I even love to just go there alone, sit down somewhere, listen to music or just enjoying the birds and sometimes even koalas! I realised that these moments are doing me so well and I need to take a moment for myself more often. You will all think I’m living so healthy now. Well, I tell you what, I’m not! The walking changed into movie nights at Faith’s place with Ice cream and other sugar stuff which is obviously so healthy. But I do love it. I really enjoy my time with the kids and love to snuggle and play with them when I’m not working, but It’s also really nice to just hang around with a friend, Talk about your day and other random stuff you’ll come up to. Last week Faith was home alone for the week and believe it or not, she thought she would like to have a cat to keep her company and actually bought one the same day she came up with this idea. She said she had a surprise and I, of course, had no idea. Walked into the house and saw that little cutie. It was the perfect timing as I started too miss my cat at home! So from now on I’ll be there everyday to have a snuggle with the cutest cat in Australia ha!

Culture difference

The weekends back in Hamilton are mostly quite relaxing. All that traveling up to Melbourne and in Melbourne does makes me exhausted at the end so it’s also good to have some relaxing days back home. A couple weeks ago one of my dutch friends who lives in Melbourne, Valeri, came to visit me. Pretty weird to speak Dutch in a place where I've only been speaking English for the past months! Funny tho but I switched in language the whole time! Of course my Dutch is still way better than my English but I really do want to improve my English. And the only way that’s working is to keep talking in English, keep on trying even if I completely fail. My kids do correct me if I say something wrong which is a good thing I reckon.

As i’m not allowed to drive a car the only option for us (besides walking) is riding my bike. Just exactly like we would’ve done back home. The only thing I didn’t realised, -well actually I did realised it but just pretended like I didn't,- was it might be illegal in Australia. I found out a week before when I was trying to teach my twins how the sit on the back of a bike, that you're not allowed to ride a bike with someone on the back, not even if you both wearing helmets... I just don't get it.

Driving a car while drinking alcohol or using drugs is also illegal but I do see heaps of people doing it. And besides I’m pretty sure I can ride good enough to have someone on the back, as I’ve been doing that pretty much my whole life. But this is just something like a cultural difference. I just don't understand why I can't have someone on the back of my bike. Wearing helmets is already a big deal to me and I certainly don't like it but I do understand (a little) why It's so important. It can be quite dangerous when the bike lanes stops out of nowhere on the middle of a busy road or roundabout. Especially because most of the drivers aren't really happy when they see bike riders on "their" roads. So, that means if you don't like someone you're not gonna stop for them to pass. Simple as that. But I don't really see a difference between one or two people on a bike and it's not dangerous if you can bike good enough. Well I’ll leave it up to this. We did have a good weekend and didn't get in any trouble. The happiest thing of the weekend was when we saw a kangaroo around the lake! Usually the kangaroos are not in Hamilton but a couple km outside of town up to the grampians. But this was a real life (wet) kangaroo who has probably been for a swim in the lake and now jumped over the roads and some backyards!

The journey of a thousand miles begins with one step..

The last couple times Ive headed off to Melbourne I had always someone with me. It’s always nice to have a friend with you and I love spending weekends with friends. The only thing is, sometimes you just need to choose between going alone or not going at all. The thought of going alone freaked me out already but that was exactly the reason why I needed do it. If I ever wanted to go travelling, I should’t be scared of being or going alone somewhere. I knew for sure if I didn’t do it now I would never have done it all. Because yea, get to know me, I always wait till there is nothing to choose anymore. So this time I knew I needed to stop limiting myself and just go for it!

The reason why I was able to go that weekend was because a really nice Canadian lady, Elisha, offered me a free ride to the city. This saved me heaps of money so I would’ve been crazy to not take that offer of course! - This is also one of those things I would’t have done back home.- I didn’t even know Elisha the only thing I knew was she lived close to Hamilton and could give me a ride. I took the offer without even thinking about the consequences. This whole part, funny enough, didn’t scared me at all. But it would’ve scared my parents back home to hell so, of course, I didn’t tell them. Elisha, had Dutch grandparents who moved to Canada in the immigration period in Europe. She told stories about how she could still see the dutch culture in the way her grandparents lived. She wanted to know everything about my life back home. Normally if I tell people here about The Netherlands they just don’t get it. But Elisha has been to the Netherlands so it was really nice to talk to someone who could understand what I was talking about, instead of looking at me like I’m crazy. -A funny fact; her favourite food is hutspot (typical Dutch meal with mixed carrot, patatos union and sausage), couldn't be more Dutch!- Her grandma made it for her and she still makes it for her kids! Funny how long your original culture will stay with you. She moved with her husband to Australia around 8 years ago and told me how tough her life was in the first years in Australia. We talked about the positive and negative aspects we’ve experienced of the aussie culture and the difference between our cultures. Always nice to have some good company while traveling 3 hours to the city. It didn't even feel like the it was 3 hours!

Elisha dropped me off in st Kilda near the tram stop. To be honest I hoped the tram ride would've taken me hours but (unfortunately) it only took around 3 min to get to the hostel. I hopped out of the tram and I started to shake a bit. Arriving at the corner of the street I thought for a moment "Can I just turn around and go back?" But I had to get over this fear and had to do it. And besides, there was not really a way back either as the public transport is not that good outside of the city. I knew once it's all over I'll be fine and it would be much easier the next time. I walked slowly to the hostel to check in. I've stayed there two times before so I knew exactly how things worked but that's didn't make me any less stressful. I was so damn lucky when I walked into the hostel and saw Valeri at the reception. I had met her once before and I didn't really know her but at least I had someone to hold on to. She even calmed me down a bit and helped me to get in touch with some other girls there. Of course it was not that scary eventually but I think what scared me the most was just the feeling of being alone alone. I was getting better as soon as I met other people to talk to and hang around with. I met a dutch and german girl who were both traveling alone. They met each other on the flight from Asia to Melbourne and decided to make some travel plans together. It was really inspiring to hear their stories and to see how fast they made a plan and did it. They decided to hire a campervan together and left the next day. “Wow! Can it seriously go that fast?”. It also made me realise I don’t have to plan my whole next month day by day. Spontaneous ideas are not bad at all!

After spending the evening with some friends and thought I was over all the fear for the day, something else happened. My plan was just to go to straight to bed so the night wouldn't take that long. So I took a shower, came back and saw that a random Asian guy was laying in my bed.. Seriously?! My first night ever alone alone in a hostel and my bed got stolen by a random dude? (Of course) I stared panicking from that moment. And of course only this can happen to me, but what now? It was around 2:30am and I really needed some sleep. I reckon panicking wasn't really helping so I needed to do something. Waiting didn't work either as everyone in the room was pretty drunk and didn't really see me standing there. So, I told I the Asian guy nicely that this was actually my bed and asked him if he could please move. Nice try, but like I said before everyone was so drunk so he didn’t really responded, could’ve seen that coming. Next try; I thought it might help to talk a bit louder so he would actually hear what I had to say and I was serious. But even this time no response. It took me around half an hour to get him out of my bed but he did eventually move away, thanks to some other room mates. I could finally go to sleep to wake up the next morning at exactly 7am.. Oh and don’t worry I did survived everything!

Dutchies down under

The free ride to Melbourne also gave me the opportunity to go see Geanne, one of my dutch friends here. We live almost 7 hours (by public transport) apart and that’s way to long to travel for just one weekend, even for Australian distances. As I was already in Melbourne on Thursday this weekend, it was the perfect opportunity to go up to Rosebud. Geanne was somewhere else at the moment on the other side of Victoria so we decided to meet in Melbourne for a perfect shopping day. After a really nice day shopping and missing 3 (!) trains towards Mornington because we couldn’t make a choice which All Stars we wanted to buy… no, it’s not a joke it was a serious problem, and we headed off towards Rosebud. With blisters all over our feet, way too much shopping bags and our weekend backpack on our backs, we finally had time to get some rest for the next 2.5 hours. It wouldn’t be us if we didn't almost miss the bus as well but lucky us we did arrived safely. Geanne’s house was almost exactly like the typical Australian house I’d imagined before I came to Australia. It looked more like a big beach house with surfboards on the wall. Funny how different everything looked from Hamilton and how different the houses where.

How to fix a bike..?

The next day we were planning to go bike riding along the beach. -Oh wait, I forgot to tell you how good our brekky was. Guess what we made? Yep that's right, pancakes! -Geanne’s host mum said she had another bike for us somewhere in the garage. But, she wasn't sure if it was still working. As you may know, aussies don't really have a good knowledge of bikes. So, Geanne and I needed to fix the (most pretty) bike by ourselves if we wanted to use it. It was the perfect idea of course because I’m so technical, auhm. We had no other choice than try to remember every single word our dad’s told us about fixing bikes. The first problem seemed easy, we needed to pump up the tires. Well, it seemed easy, but you can’t pump up a tire without having a pump. So we went off to the neighbours to ask for their help as they seemed way more technical than both of us together. Problem number 1 was fixed. The next problem was the steering wheel. It was facing way down which made it really hard to hold it. We needed tools to fix it but again, we had no idea what or what it would be called in English, if it was even the tool we needed. Asking for help from the neighbours didn’t really work out this time as they didn’t seem to see what was wrong with the steering wheel and kept saying it’s fine like this. Well, we were sure this wasn’t good so we had to do it with our own technical mind. We looked everywhere in the garage for tools and just tried everything until we found something that seemed to fit and work. Wasn’t that hard, only lifting the seat up and done! To be honest, we were a little bit proud that we actually did it. I know dad, after all I did listen to all your instructions over the past years. Now that our bikes where fixed we finally headed up towards the beach.

A little bit closer to home

Geanne always said the beach in Rosebud was really nice but its even more than that! It was just so so so beautiful! The water was so clear and blue. It was so quite and peaceful. The perfect time for a photoshoot with our new loves, the bike and our new same skirts we bought the day before in Melbourne. We spent the whole day at the beach until we got hungry. Well actually, we really felt like having dutch Apple Pie. I think talking dutch the whole time made us feel like we needed some dutch food. Its funny how I sometimes forget I’m in Australia. Everything feels so normal which is a good thing of course. Once I start speaking dutch it just feels like the Netherlands is so close. The only difference is the amazing views, weather, oh and actually everything else. I don’t really miss anything in the Netherlands at the moment besides some food. But it's also really nice to make it here and enjoy it way more just because you know you don't have it everyday.

The next day we headed up to top of the mountain to see the amazing view over Port Phillip Bay. Unfortunately the camera battery died on our way because we forgot to charge it.. Yep, that’s also something that only happens to us. We couldn’t take that nice of pictures in high quality because of that, but it is a good reason to go back ha! We headed off back to the beach later that day because the wind was still. The perfect timing for standup paddle boarding. Geanne’s host mum has her own paddle board and we were allowed to have a go.'How awesome is that! I’d never done any kind of surfing but it was all on my list. And what is a better place than at the most beautiful beach I’ve seen so far with no one around only water and amazing views. Never thought it was actually that hard to keep your balance on the surfboard though. But after finding my balance and almost get stuck in the sandbanks I could enjoy the awesome surfing! It was the perfect end for such a good weekend.

Goosebumps

After all I was a little proud of myself. I actually did get over this fear even while it was freaking me out and I really had no idea why I put myself in such situations, I’m glad I did it. The next time I went off to Melbourne all alone without even realising I was really alone again. Maybe that was because I now knew for sure I had people over there and I knew I did survived the first time. It made me feel so free. And yes, it still does scare me a little when I'm walking into a room full of people I have never met. But I think everyone does feel that sometimes. Once you get in touch with others you'll be fine and it can be so good as you get in touch with heaps of new people. The last time in Melbourne I had such amazing nights and did met heaps of new people but also a lot of friends from other weekends. It feels so good once you get back and people recognise you and are so happy that you're back. Last weekend we had a huge spontaneous sing-a-long while others where playing guitar. It started with 3 of us as an Irish guy asked us to sing so he could play, and ended up with the whole hostel joining us. You just get a little bit of goosebumps if you're singing a song and everyone starts to join you out of nowhere on the same time. And even more if people recognise you the next day and ask to do it again because it was so much fun!

Well, I can go on for ages but this is plenty enough for now! Hope you all enjoyed reading it. This next month is gonna be full of new adventures and I can't wait to tell you all about it.

See y'all next month!

Life begins at the end of your comfort zone!