Een weekje in het paradijs van Fiji waarbij het zand ondertussen overal te vinden is, vissen in groepen van 100 tussen je zwemmen, bonfire avonden met Fiji muziek en what not. Een week vol adembenemende views en zo veel ervaringen. Waneer kan je echt zeggen dat iets de term paradise waardig is? En bleek het leven in paradise ook een tweede kant te hebben. Bula en welkom in FEEJEE!

Waar te beginnen?

Ik begon mijn reis in Nadi, een van de enige 'steden' dat Fiji kent. Het eerste hostel had zo'n beetje alles wat je nodig hebt om een vakantie gevoel te krijgen, strand, zwembad, muziek en zon. Oh, en niet te vergeten 4 mega schattige puppy's die dit alles nog even wat mooier maakte. Na bijna een half jaar niet meer op reis geweest te zijn was alles nog wel even wennen. Oja, ik ben weer alleen, bedacht ik me ineens.. Hoe ging dit ook al weer? Ik merkte aan mezelf dat ik een beetje terughoudend was met socialiseren al wist ik eigenlijk niet zo goed waarom. Stiekem vond ik het toch ook wel weer even spannend om er weer even helemaal alleen voor te staan in een totaal nieuw land met een nieuw avontuur.

Na het acclimatiseren verzamelede ik moed om toch maar rond te gaan kijken. Ik werd natuurlijk meteen smoorverliefd op die kleine schattige kraaloogjes en eigende de puppy's voor de rest van de avond toe. Dit maakte mij in één klap natuurlijk mega populair en die reputatie bleef tot het eind van de week hangen.

Het onbezorgde leven.

Ik ontmoetten in Nadi twee meiden die toevallig alle twee een vrijwilligers project hadden gedaan in het binnenland van Fiji. De verhalen over de cultuurverschillen van Fiji en de meest bijzondere plekken die er zijn spraken mij erg aan. Maar een van de verhalen zal mij altijd bij blijven. Makyla vertelde over haar ervaring als vrijwilliger op een Fiji school. Ze leefde 6 maanden als vrijwilliger in het dorp waar de school gelegen was. Zoals bijna alle dorpen in Fiji hadden zij geen stromend water of elektriciteit. Jezelf wassen moest in de naast gelegen rivier en dat is echt niet niets. Het duurt even voor je aan die levensstijl kan wennen vertelde ze. Het is niet niks om zo te leven. Zo vertelde zij ook over een meisje uit het dorp waar zij werkte. Een kind van 3 jaar die zichzelf elke dag moest vermaken aangezien haar moeder les gaf op de naar bij gelegen basisschool. Zo liep ze elke dag de berg op om te kijken of haar moeder iets nodig had of wachtte gerust een paar uur voor iemands deur om simpel even gedag te kunnen zeggen. Het is bizar om dan te realiseren wat een verschillend leven dat meisje leeft vergeleken met dat van bijvoorbeeld een Aussie kid. Zij zal waarschijnlijk tientallen keren vallen en weer op staan, fouten maken en blijven maken tot ze er zelf achter komt dat ze het volgende keer anders moet doen. Maar op 3 jarige leeftijd in principe redelijk voor zichzelf zorgen, alle vrijheid van de wereld hebben om zelf op avontuur uit te gaan zonder angsten. Waarschijnlijk wel de droom van ieder kind.

Fiji time.

Vanuit Nadi vertrok ik voor 4 dagen naar de Yassawa Islands om, ondanks dat ik weinig tijd had, toch nog te kunnen eiland hoppen. Ik begon op het meest noordelijkste eiland van de Yawassa groep, Nacula. De eilanden zelf bestaan eigenlijk uit een aantal kleine dorpjes en een (backpackers) resort die meestal gerund wordt door locals. De enige boot naar en van de eilanden was hartstikke handig voorzien van free WiFi wat mij na 3 uur toch echt kotsmisselijk maakte. Ik was heel even vergeten dat ik op een schip zat en nog zeeziek kon worden ook. Gelukkig kon ik na meer dan 5 uur op de boot weer adem halen op het eerste eiland. Hier werden we warm verwelkomt door de locals met een welkoms Fijisch lied en een stunning view.

In de Fiji cultuur is familie heel belangrijk en daarom werden wij ook behandeld als één grote familie. Eten werd dan dus ook gezamenlijk gedaan als "part of the family", wat meteen een groepsband creërende. De eerste lunch begon al gezellig met het vissen naar kippen botjes, wat blijkbaar normaal is. Helaas pindakaas was dit dan ook niet de laatste keer vissen. Maar ach, Fiji time toch?

Laat je vooral niet verleiden tot het woord resort want nee, dit betekent echt geen vier sterren hotel. De bewoners van de eilanden hebben helemaal niets en dus moesten wij al heel blij zijn dat wij wel voorzien waren van douches een beetje elektriciteit. Ook al was er geen warm water en werd de elektriciteit s'nachts en delen van de dag uitgeschakeld. De eerste (twee) keer douchen was wel even afzien maar gek genoeg wen je er ook wel snel aan. De hangmatten die tussen de palmbomen hingen en uitkeken over het prachtige heldere blauwe water maakte al best wel veel goed. Wat heb je dan ook meer nodig dan prachtige uitzichten, zon, hangmatten en gezelligheid.

Naast het resort had een local zijn eigen thee huis voor reizigers, iets waar hij enorm trots op was. De zelfgemaakte cake moest natuurlijk wel even geproefd worden. Toen ik de man vroeg wat hij morgen ging maken noemde hij allemaal smaken op en zei dat ik mocht kiezen. Vet schattig natuurlijk en toen ik de volgende dag terug kwam in het thee huisje had hij inderdaad de raspberry cake gemaakt voor mij. Een stukje cake kostten ook maar FJD$3 wat ongeveer gelijk aan een euro zou zijn.

Ik was eigenlijk wel benieuwd in hoeverre de locals kokosnoten gebruikte en aten. Toen ik wat vragen begon te stellen kreeg ik meteen een hele demonstratie hoe je een kokosnoot geopend wordt en een complete uitleg waar ze kokosnoten voor gebruiken. Zo weet ik nu dat ze alleen de groene kokosnoten eten en dat verklaard ook waarom overal bordjes hangen dat je die niet mag plukken. Met die informatie rijker kon ik lekker genieten van verse kokosnoot waar ik na een paar slokken alweer genoeg van had.

De term Fiji time wordt de hele dag gebruikt. Eigenlijk betekent het iets van chill out en relaxt. Maar Fiji time houdt ook in dat de tijd indicatie maar grof wordt genomen. Als je schipper in Fiji time is dan doet de boot er automatisch een uur (als je mazzel hebt) langer over. Maar ja, waar klagen we over Fiji time toch?

A bit of paradise.

In tegen stelling tot de rest van de groep die een overpriced activiteit gingen doen, besloot ik de volgende dag zelf op avontuur te gaan. Dat was eigenlijk nog niet zo'n slecht idee ook. Ik vind het altijd wel fijn om te kunnen gaan en staan waar ik zelf zin in heb. Het eiland in m'n eentje verkennen leek mij wel wat. Mijn plan werd in duigen gegooid door de medewerkers van de resort die het niet zo zagen zitten om in m'n eentje op pad te gaan.

Uiteindelijk besloot ik met een Argentijnse jongen een kayak te huren en gewoon maar te gaan varen. Niets is beter dan alle tijd door te brengen op de mooiste plekjes van het eiland, namelijk het water. Na een half uur kajakken tussen de vliegende vissen en het glinsterende water, zagen we ineens een perfecte spot om te snorkelen. Vanuit de kayak kon je het prachtig gekleurde koraal en de zeesterren al zien. Hier moesten we gewoon snorkelen! Terwijl we door het ondiepe water terug liepen om ons snorkelspul te halen kwam ik de meest angstaanjagende krab en slang ooit tegen. Je draait je om en ze waren weg en toen moest ik nog een paar honderd meter door de zeeplanten lopen. Pretje was het niet vertel ik alvast.

Het snorkelen was overigens de angst dubbel en dwars waard. Het was voor mij de eerste keer snorkelen tussen zulke mooien vissen, zeesterren en koraal. Maar zo slim om slippers mee te nemen was ik ook niet en dat resulteerde helaas wel bijna een bloedbad nadat ik mijn voet had opengehaald aan koraal. Hinkelend en struikelend door het enge gebied met krabben en slangen terug naar het resort. Uitgebreide eerste hulp met tien liter anti infectie spul waarnaar ik gewoon weer door ging naar de tweede snorkel locatie, Blue lagoon.

De mooiste spot ooit waarbij je gewoon tussen de miljoenen vissen in zwemt. Ze zwommen zo dichtbij ze op een haar na niet tegen mij aan zwommen. Het spierwitte strand in combinatie met de palmbomen en het heldere licht blauwe water maakte deze plek zeker de naam paradijs waardig! Na een paar dagen weg van de westerse wereld hadden we allemaal zo veel trek in een ijsje dat we 20 min door de bloed hitte zijn gaan lopen naar een high class resort waar ze toevallig wel een handje vol ijsjes verkochten. Ik heb volgens mij nog nooit zo erg genoten van een ijsje als toen.

Cultuur shock?

Fiji is echt niet altijd voor iedereen paradijs zoals ik eerder al opmerkten. De Fiji bewoners die in het binnenland wonen zijn over het algemeen heel arm wat Fiji misschien wel een derde wereld land maakt. Ik raakte aan de praat met een van de schoonmaaksters van het resort en vroeg waar zij woonde. Zij vertelde over de kinderen die naar boarding school gaan op het vaste eiland, mensen die in de omliggende resorts bijbaantjes hebben, maar ook dat er heel veel mensen geen werk hebben. Zij vermaken zich dagelijks met wassen, koken, jagen en voor de kinderen zorgen. Ik wilde dit eigenlijk wel met eigen ogen zien en besloot een bezoekje te brengen aan het dorp. Helaas kon dat weer niet alleen en moest er iemand van het resort mee om toestemming te vragen aan de chief van het dorp.

Eenmaal aangekomen in het dorp komt er een meisje van 2 op ons afgerend. Ze begon driftig met haar armen te slaan en te schreeuwen. Ik kon niet goed plaatsen of ze aan het spelen was of dat ze ons echt weg wilde hebben. Ik probeerde haar gerust te stellen en even met haar te spelen. Hier dacht zij zelf blijkbaar anders over en verkocht mij een klap recht in m'n gezicht. Om mij vervolgens dan wel weer schuldig aan te kijken.

In het dorp woonde over de 200 mensen die allemaal in kleine hutjes woonde. Stromend water of elektriciteit is er bijna niet voor de gewone bewoners. Terwijl we doorliepen naar het huis van de chief groette iedereen mij vriendelijk in het Fijisch, Bula. De chief is al 19 jaar hoofd van de het dorp en naar eigen zeggen democratisch verkozen. Wat hij precies doet kon hij niet goed uitleggen maar 'gewoon orde en vrede bewaren'. Zijn dochtertje zat met dikke tranen en een prinsessenjurk aan naast hem en vond ons bezoekje maar al te interessant waardoor die traantjes al snel opgedroogd waren. Het was duidelijk te zien dat de chief een hogere status heeft in het dorp. Een redelijk grote flatscreen stond namelijk rustig in zijn huis. De muur was bezaaid met foto's van zijn tijd als chief en in tegenstelling tot de meeste andere huizen was zijn huis wel voorzien van een aantal meubels. Ik heb stiekem dan ook een beetje het vermoedden gekregen dat de 5 dollar die we allemaal moesten doneren hij in zijn eigen zak kan steken.

Een aantal vrouwtjes uit het dorp die ons gespot hadden begonnen meteen met het opzetten van een mini markt. Alle bezittingen werden uit de kast gehaald om elke mogelijke dollar binnen te kunnen halen. Eigenlijk best een heftig gezicht. Er zaten 5 vrouwtjes met alle soorten sieraden en souveniertjes die ons allemaal wat wilde verkopen. Als je dan om je heen kijkt en ziet wat de leefomstandigheden zijn en zou je ze allemaal wel willen helpen. Helaas had ik geen bakken met geld en is het voor mij als arme backpacker onmogelijk het hele dorp te helpen.

Als laatste wilde de jongen die ons rond leidden zijn eigen gebouwde huisje laten zien. We mochten even binnen komen en praatte verder. Ik was best wel een beetje overdonderd door alle indrukken en de leefomstandigheden van sommige mensen. En vroeg de jongen of het niet heel raar voor hem is om te zien dat wij eigenlijk zo veel luxe hebben in het resort en dat hij s' avonds naar huis gaat en dan in een huisje slaapt wat je eerder een hut noemt dan een huis. De jongen vertelde met trots dat hij met een vriend zijn huisje, in echte Fiji style, in een maand heeft gebouwd. Het interieur van het huis bestond uit een geweven kleed van palmbladen en een bed. Ook vertelde hij over de cyclonen die vrij regelmatig voorkomen. De laatste cycloon is een jaar geleden maar nog steeds is er veel zichtbare schade. Zo zijn er alleen in het dorp al 24 mensen omgekomen. En daar werden we allemaal wel even stil van.

The good life.

Het tweede eiland was Niviti island waar ik geprobeeert heb met Mata Rays te zwemmen. Helaas na twee dagen te hebben gezocht hebben we ze niet kunnen spotten. Daar in tegen heb ik wel weer een enorm mooi gesnorkeld over de reefs waarbij sommige mensen zelfs reef sharks hebben gezien. Ik weet niet of ik nou blij moet zijn of niet dat ik zelf geen haaien ben tegen gekomen... Van een local dansen tot een bonfires met sing-a-long muziek boven de sterrenhemel. Op zulke momenten dat je verwarmd wordt door het vuur, live Fiji muziek op de achtergrond hoort en naar sterrenhemel staart realiseer je je weer even hoe ontzettend veel geluk ik heb dat ik dit allemaal kan meemaken.

Op all-stars een berg beklimmen tussen de 10 mega grote harige giftige spinnen. Een pad dat eigenlijk geen pad was en waarbij we bijna slingerend aan de takken vooruit moesten komen. Een voet die niet genezen was, temperaturen die boven de 30 graden uit kwamen. En als kers op de taart op een centimeter na een spin gemist. Ik kon bijna de hoofdrol in Tarzan overnemen zo goed ging dat me af. Het uitzicht was daarin tegen prachtig en ik leef wonder boven wonder toevallig ook nog.

Ik kon Fiji natuurlijk niet verlaten voor dat ik een bezoekje aan Cloud 9 had gebracht. Cloud 9 is een drijvend restaurant/ bar in het midden van de oceaan. Omringd door prachtig helder blauw water en reefs kon je hier optimaal chillen met cocktails en wood fired pizza's! Het is gewoon onmogelijk te beschrijven hoe mooi het daar is. Misschien wel een van de mooiste plekjes die ik van Fiji heb gezien. Samen met een meisje die ik op een van de eilanden had ontmoet hebben we hier de hele dag gerelaxt. Helaas voor ons arme backpackers geen cocktails van 40 dollar per stuk maar een pizza kon natuurlijk niet missen!

Wat is veiligheid?

Nadi, een vieze drukke stad waarbij de mensen gerust aan je zitten om je aan te spreken. In een bus die elk moment uit elkaar kan vallen reed ik naar richting de stad. Op het eerste opzicht leek de stad niets anders te zijn dan grauwe huisjes en viezen straten maar later heb ik dan toch wat winkels gevonden. Op straat was ik volgens mij de enige die blond was en dat viel natuurlijk dubbel op. Mensen spraken me aan terwijl ik over straat liep en achtervolgde je gerust een paar honderd meter. Vragen waar je vandaan komt, hoe lang je hier bent etc etc. Het zijn allemaal trucjes om je iets te kunnen verkopen. Iedereen probeert op een of andere manier toch geld van je af te roffelen en dat om eerlijk te zijn best confronterend. Veilig voelde ik mij niet echt maar ik was maar al te blij dat ik niet alleen was. De weg terug vinden was alleen nog niet zo gemakkelijk. Een uur wachten op een bus station in de brandende zon en tientallen mensen te hebben ontweken besloten we maar een taxi te nemen. Het enige wat wij van onze bus konden terugvinden was namelijk het bordje maar waar de bus dan naar toe was kon niemand ons vertellen. Ondertussen begon de tijd te tikken voor mij aangezien ik mijn vlucht moest halen. Wel geteld acht taxi chauffeurs die ons een ritje aanboden en onderhandelde met de prijs. Uiteindelijk zijn we op tijd en veilig in het hostel aangekomen en heb ik ook nog m'n vlucht gehaald.

Back to reality.

Ik heb in 1 week zo veel gezien en beleefd. De twee kanten van het leven in een paradijs die echt wel even een eye opener waren. Ik realiseerde me steeds meer hoe bijzonder het eigenlijk is dat ik dit allemaal heb kunnen meemaken. Hoe prachtig mooi Fiji kan zijn en hoe leuk het is om weer te reizen. Maar ook hoe dankbaar ik ben dat ik ben opgegroeid in een huis met verwarming, elke avond een warme douche heb en dat ik mij tot nu toe nog nooit zorgen hoefde te maken om eten of geld. Dat ik zelf aan de andere kant van de wereld kan wonen terwijl misschien de meeste mensen denken dat ik daar te jong voor ben. Dat ik kan doen en laten wat ik wil en daarop op zulke bijzondere plekken in de wereld kan komen. Voor veel mensen is dit een onwerkelijke droom maar voor mij gewoon werkelijkheid. Nu is mijn normale leven in Aussie weer in volle gang. Eigenlijk was ik wel weer blij thuis te zijn en een warm bedje en douche te hebben. Maar toch heb ik ook wel weer heel veel zin om te beginnen met het plannen van een nieuwe reis!