That's why I'm writing this while relaxing on the middle of a hill somewhere in down under with nothing around only my new bike. Yes people I'm still Dutch a bought a bike :)

Even wist ik niet waar ik over moest schrijven, zo veel is er toch niet gebeurd? Dat is dan ook de reden dat ik nu pas een verhaal schrijf. Want nee inderdaad zo veel grote verandering zijn er niet meer geweest, of misschien voelt het al niet meer nieuw. En daarom is het extra belangrijk alle momenten te koesteren hoe klein ze ook zijn! Deze blog gaat dan ook over all the little things.

Het eerste wat in mij op kwam was mijn fiets. Ik ben denk ik nog nooit zo blij geweest met een fiets. Het geeft mij zo veel vrijheid en onafhankelijkheid. Ik kan eindelijk zelf gaan en staan waar ik wil zonder vervoer te regelen. Ik had nooit gedacht dat het zo fijn zo zijn om in je eentje op ontdekking uit te gaan. Om vervolgens ergens in het midden een heuvel te gaan liggen relaxten terwijl de zon je heerlijk verwarmd.Little bit of perfect.

Het is trouwens wel grappig dat ik vandaag werd nageken door zo'n beetje iedereen op straat omdat ik aan het fietsen was (ja ik reed wel aan de goede kant van de weg, no worries!). Het is gewoon niet gebruikelijk om te fietsen hier, but who cares. Het links fietsen is wel vreemd en vooral omdat je eigenlijk op de weg fietst. We hebben wel fietspaden maar dat is niets meer dan een streep op de weg waar overigens ook nog auto's op geparkeerd staan. Bij oversteek plaatsen of rotondes stopt het fietspad, zo van zoek het maar uit jij wil fietsen. In het begin dus even lastig en vreemd maar uiteindelijk valt het allemaal best wel mee.

Afgelopen weekend heb ik voor het eerst deze ruige oceaan en het prachtige strand (Logan Beach) kunnen bewonderen. (Yup dit keer overleefde de auto de rit wel) En toen ineens twijfelde ik heel even of ik daar wel echt stond en niet naar een foto stond te staren. Ik voelde me wel heel klein tussen al die hoge zand rotsen en die enorme oceaan. Nee het was geen zomerweer maar dat betekent niet dat het niet mooi was. Langzamerhand begon ik me te realiseren dat ik daar echt stond, op een van de (vele) prachtige stranden in Australië, this is real life no fantasy. Het is moeilijk om dat gevoel goed te kunnen beschrijven met woorden. Ik denk dat je pas begrijpt wat ik bedoel op het moment dat je zo iets zelf mee maakt. Vervolgens een uur naar huis rijden tijdens zonsondergang, want vergis je niet in de afstanden hier, is echt geen straf! Weer een van die momenten die me voor altijd bij zullen blijven.

En dan de momenten met de kids. Voornamelijk de jongste twee houden heel erg van zingen en dansen. VooralBlack Magickan ik echt niet meer aan horen. Het is hun favoriete liedje en dat betekent de hele dag de video (alleen muziek is niet goed genoeg) op repeat tot hoofdpijn aan toe. De reden waarom ik het noem is dat het toch wel enorm schattig is om met twee ukkies van 5 jaar de nummers mee te zingen en dansen. Of metalle 4de kiddies yoga en andere tricks op de trampoline te doen. Ja natuurlijk blijven ze kinderen en kunnen ze onuitstaanbaar zijn, maar na een paar minuten afkoelen komen ze dan toch weer naar je toe om te zeggen dat ze van je houden en willen knuffelen. Dat zijn dan wel van die momenten waarbij ik denk, ja dit had ik toch echt niet willen missen. Het is wel grappig hoe enorm snel je een hechte band met de kinderen opbouwt.

Ook probeer ik af en toe de Nederlandse cultuur aan de familie te laten zien. Zo hadden we laatst een Dutch pancake night. Mijn host parents keken even raar op van de pannenkoeken met bacon en kaas of appel. Maar uiteindelijk waren juist die hartige pannenkoeken een heel groot succes! De Australische pancakes zijn overigens ook heerlijk alleen meer als ontbijt of lunch (wie wil er nou niet met pancakes ontbijten!). Family diners zijn hier ook niet echt gebruikelijk en dat mis ik soms wel een beetje. Daarom hadden we de afgelopen 2 dagen een hele gezellige en gezonde Family diner met z'n zevenen aan de grote (picknick) tafel gehad. Het liet me toch weer even wat meer thuis voelen. Die kleine dingetjes kunnen gek genoeg soms een groot verschil maken. Verder zagen de roze muisjes die we op toast hadden tijdens de high tea er heel leuk uit maar toch smaakte het niet helemaal zoals de meiden hadden gewild, haha.

Een anderlittle thingwaar ik steeds meer van kan genieten is het weer. Het begint hier eindelijk een beetje voorjaar te worden. Ookal is het vaak nog wel fris buiten is het toch heerlijk om van de zon te kunnen genieten en met de kids in de tuin te spelen. Ik begin al een beetje beter te worden in basketbal maar footy laat ik over aan boys in huis. Nu ik mijn fiets heb kan ik nog meer genieten van elk zonnestraaltje. Vandaag hebben we echter ook nog mogen genieten van echt lente weer en heb ik in mijn t-shirt rond kunnen fietsen. Dus ik heb weer even wat reserve energie voor de komende tijd.

Verder is er natuurlijk veel meer gebeurd dan alleen deze dingen die ik nu genoemd heb. Zo ben ik bijvoorbeeld ook met mijn host mum wezen shoppen en zijn we naar een fashion parade geweest. Heb ik nog veel meer geshopt, probeer ik gezond te leven met een chefkok in huis die me alle cakes, muffins en brownies laat proeven (mission impossible). Dus heb ik maar sportkleding aangeschaft zodat ik nog een beetje fit kan blijven (uh, worden). Eigenlijk vond ik die sportbroek gewoon heel leuk dus had ik een excuus om het te kopen. Grappige, gezellige en leuke momenten die ook zeker bijenjoy the little thingshoren. En zo kan ik waarschijnlijk elke dag de lijst weer wat langer maken.

I think enjoying the little things will help you to get through times where you miss things or people. Times where you just thinks everything sucks. And times where you wished you could havehad magical power to change the impossible into possible. Because enjoying the little things will help you realize it's not that bad at all. You never know for sure if this was the right thing to do but guess what that's with everything in life. This is the time where I need to start building my new life in Oz. Making new friends and try new things. Everyday is a new blank space which you have to color in by yourself. I think I'm going pretty good and I'm looking forward to all the new adventures and all the next coming days. Thanks for reading and don't forget to enjoy the little things ;)

See ya!

P.s. Zoals jullie misschien wel hebben gezien deed ik mee aan de promotie van de Australië maand voor Travel Active. Ondertussen is mijn video meer dan 1,2K keer bekeken, echt ongelofelijk! Super bedankt voor de vele complimentjes. Zondag is het antwoord online ;)

"G’day mates, how are you?”

Ik had nooit gedacht dat de aussies deze begroeting ook echt dagelijks zouden gebruiken maar dus wel!En eerlijk gezegd vind ik het nog steeds te grappig klinken. Ookal versta ik er geen drol van wanneer iemand een gesprek met mij aanknoopt waarbij een volledige slang wordt gesproken, toch klinkt het mega grappig!

Ondertussen is alweer meer dan een week geleden dat ik hier in dit grote, mooie (op dit moment ook koude; het heeft gehageld vandaag!!) continent ben aangekomen. Er is veel veranderd in een week tijd en dit realiseerde ik me pas toen ik deze blog begon te schrijven. Waar moet ik beginnen?~Realiseer je dat ik hier wel even een paar dagen overna heb gedacht.~Elke dag is een nieuwe dag waarin ik weer heel veel leer, nieuwe gevoelens ervaar, nieuwe mensen ontmoet, de aussie cultuur beter leer kennen, mezelf tegenkom, en de kids steeds beter begrijp en nog veel en veel meer leer.

So, let get started! De eerste dagen ben ik met Georgie mee geweest om te kijken hoe alles in zijn werk gaat hier. De kids klaar maken voor school en kinder(garten), boodschappen doen in deze enorme supermarkten, huishoudelijke klusjes, de kids ophalen etc etc. Alles is nieuw, alles is anders maar in de loop van tijd en met een beetje hulp komt alles goed. Ik besef nog steeds niet dat ik hier echt voor 6 maanden woon, het voelt meer als een vakantie. Je moet je even nagaan dat ik niet alleen in een nieuwe familie ben met nieuwe regels maar ook in een compleet ander land waarbij ik helemaal niets en niemand kende, waar ze 24/7 een andere taal spreken en een compleet andere levensstijl hebben. Want ja, ze leven hier echt relaxter. Soms zo relaxt dat wij Nederlanders het als 'lui' zullen beschrijven. Zo doen ze hier alles, ik herhaalallesmet de auto. Niet omdat het zo ver is want geloof me ritjes van 1 minuut zijn normaal hier. En ja ritjes naar buiten de 'stad' zijn meteen een uur maar het is echt een totaal andere mentaliteit. Dus het was het fijn om even hulp te krijgen met opstarten. Donderdag moest ik er toch echt aan gaan geloven, mijn eerste ‘werkdag’. Voor het eerst alleen de twins van de kinder(garten) gehaald, nee dat is niet gewoon de kids op halen en gaan, eerst moeten de kinderen officieel uitgeschreven worden voor je ze mee mag nemen. Deze strikte regels kom je trouwens wel meer tegen in Australië, ze zijn allemaal bang voor wat er mis kan gaan. En wij als Europeanen kunnen daar dan wel om lachen.

Mijn eerste weekend down under heb ik vooral met de familie doorgebracht. Zo zijn we zoals jullie hebben kunnen zien wezen mountainclimbing in de grampians mountains. Daar heb ik voor het eerst oog in oog gestaan met Wally (de Walibi). Rare beestjes zijn het trouwens, het zijn net uitvergrootte konijnen of hazen. Josh' verjaardag hebben we uitgesteld tot dit weekend want ook kinderverjaardagen worden hier namelijk anders gevierd dan in Nederland. Kids krijgen een eigen birthday party waarbij ze in dit geval een basketbal veld gehuurd hadden voor de kids zodat ze daar kunnen spelen. Want ja aussie kids zijn echt enorm sportief! Niet alleen basketball of footy (Australian football) maar ook netball en zelf cricket zijn hier heel groot. Ouders moeten hun kinderen eerder tegen houden om meer sporten te gaan beoefenen dan dat ze aangemoedigd worden. En ik moet zeggen die kinderen hebben zo veel talent! Afgelopen week ben ik bij een notabene primary school wedstrijd basketbal wezen kijken en ik keek m'n ogen uit hoe enorm goed die kinderen waren! De sporten zijn trouwens ook erg geliefd bij volwassenen en daarom staat ook hier thuis graag de sportwedstrijden aan. Oh en als de Demons (Melbourne's Footy team) spelen gaat dat ook gepaard met flinke woede-uitbarsting voor de tv. Zelf snap ik op dit moment nog helemaal niets van footy of cricket, maar ik zal er in moeten gaan geloven want dit is de aussie cultuur!

Toen ik deze blog voor het eerst probeerde te schrijven begon ik me pas echt te realiseren wat er de afgelopen week allemaal is veranderd in mijn leven. Even voelde ik tranen opkomen waardoor ik in paniek raakte.Tranen?! Nu al ik ben pas een week weg waarom moet ik huilen, wat is er aan de hand met mij? Even had ik mijn gevoelens niet meer onder controle. Even wist ik niet waarom ik dit godsnaam zo graag wilde. Daar zit ik dan aan de andere kant van de wereld, alleen, in de kou en de regen. Het volgende half uur heb ik voor me uit zitten staren en piekeren. Wat nu? Ik voelde een traan over mijn wang rollen waardoor ik nog erger in paniek raakte. Ik was zeker weten niet van plan om op te geven maar waarom rolde er dan wel tranen over mijn wangen? Ik moest van dit gevoel afkomen dus ik besloot mezelf weer bij elkaar te rapen en wat te socialiseren in de woonkamer. Ondertussen was de familie Manson’s aangekomen waar we de vrijdagavond mee door zouden brengen. Ik had daar eigenlijk totaal geen zin in en wilde het liefst meteen omkeren terug naar mijn kamer. Nice try! Ik wilde van dit gevoel afkomen dus dan moest ik daar ook wat moeite voor doen. Ik besloot maar met de ‘boys’ mee te gaan takeaway food halen want ze gingen mij even een echte aussie experience geven. Ugh, moest dat nou echt.. Uiteindelijk heeft het me zo goed gedaan. We hebben veel gepraat over hoe wij in Nederland de vrijdag avonden doorbrengen en wat wij bijvoorbeeld in de Fish & Chip shops verkopen.~Fish & Chips shops zijn namelijk een soory snackbar alleen verkopen ze natuurlijk geen kroketten en frikandellen maar stukken vis en zelfs haai.. Die heb ik trouwens niet genomen want never ever dat ik haai ga eten!~ Vervolgens kwamen we tot de conclusie dat Nederland eigenlijk helemaal niet zo veel verschilt met Australië. We doen en noemen dingen gewoon een beetje anders. Met deze gedachte zag ik in een keer weer licht in mijn donkere dal. Want eigenlijk was het helemaal niet zo verkeerd om hier te zijn! En ik heb toch nog een hele gezellige avond gehad waarbij ik de Aussie cultuur weer wat beter heb leren kennen. Oh en ik mijn reisdagboek staat nu een pagina;"What to do when your feeling sad”, gewoon om mezelf er aan te laten herinneren waarom ik dit zo graag wilde en dat het echt niet zo erg is als het soms lijkt.

Dat was het weer voor nu! Het is ondertussen alweer midden in de nacht hier dus time to go to sleep. Deze week wordt mijn eerste hele week 'werken' en ik heb er eigenlijk best wel zin in :)

See ya later mates!

p.s. Ik ben over gegaan naar een Australisch telefoon nummer waardoor ik geen berichten meer kan ontvangen op mijn Nederlandse nummer (ook geen What's app). Dus als je het nummer nog niet hebt, let me know! Laat een berichtje achter of stuur een mailtje naar wenneplen@icloud.com ;)

p.p.s. Weer super bedankt voor jullie lieve en leuke berichtjes en reacties!!! Ik vind het super leuk om ze te lezen en krijgen :))

Met het beginnen een nieuw avontuur hoort ook weer een (tijdelijk) afscheid van mijn oude leventje, vriendinnen en familie. We wisten allemaal dat het afscheid zo dichtbij was maar toch besefte ik het nog niet goed. Toen kwamen dikke knuffels en tranen van blijdschap maar toch ook van verdriet. Want ja ik ga iedereen toch wel vreselijk missen. Hoe ontzettend veel zin ik ook heb ik mijn nieuwe grote avontuur, afscheid nemen is en blijft dramatisch, vervelend en eigenlijk gewoon kut. Maar dan komen hier de wijze woorden van Shaked "Je neemt nu afscheid maar je weet zeker dat je iedereen over een jaar weer terug ziet, alle vriendschap die je daar op gaat bouwen is de kans veel kleiner voor dat je die daarna terug zult zien". Met die gedachte ging ik dan! Koffer ingecheckt, backpack op mijn rug door de poortjes naar de douane. Oke en nu zet ik jullie enthousiasme even op pauze want ik realiseerde me toen ik in de rij voor de douane stond dat ik m'n winterjas niet meer vast had. PANIEK! Gelukkig had mams die nog vast dus kon het probleem snel worden opgelost. En wat ben ik blij dat ik m'n winterjas heb want het is freezing cold!!

De reis is helaas niet vlekkeloos verlopen maar ik denk dat het bij niemand zo gaat. De weg naar Australië was lang, lang en eigenlijk leek het eindeloos! Ik had twee vluchten om in Melbourne te komen die beide ongeveer 10 uur. De eerste vlucht was naar Tokio. Daar kregen we, waarschijnlijk om minder last te hebben van een jetlag, meteen diner voorgeschoteld en vervolgens ging iedereen slapen (tijdsverschil van +7 uur). Okay, allemaal leuk en aardig maar voor mijn gevoel was het nog maar 4 uur 's middags.. Maar goed ik heb geprobeerd wat te slapen en ik moet zeggen dat is een aanrader. Want ookal werd ik pas echt moe toen het in Nederland avond begin te worden, de tijd tikte wel lekker door in die uurtjes 'slapen'.

Genoeg slaap om weer 'fris' de overstap te overleven al ging mijn overstap meer naar de survival kant.. Als eerst omdat die Jappanners abacadabra taal spreken dat zei hoogstwaarschijnlijk zelf 'Engels' noemen. Ik moest ingecheckt worden omdat mijn vlucht door een andere organisatie werd uitgevoerd dan de eerste. Dat leek moeilijker dan ik dacht want toen ik eindelijk een Japanner had gevonden die minder abacadabra sprak en meer Engels kwam tot de conclusie dat ze me niet kon inchecken en niet wist waar mijn vliegtuig (die niet werd vermeld op het vluchtschema bord) zou komen. Fair enough en nu? Je zult nu wel edenkendat ik erg aan het stressen was maar dat viel best wel mee mensen. Ik was eigenlijk helemaal niet gestrest alleen gefrustreerd want waarom spreekt niemand goed Engels, jezus man je werkt op een internationale luchthaven! Uiteindelijk bleek het helemaal niet zo moeilijk ik moest alleen in een andere terminal zijn. Daar kon ik eindelijk ingecheckt worden, mijn gate vinden en m'n telefoon opladen. (Want gelukkig had ik een wereldstekker van Japan mee -thanks for that grannie)

De tweede vlucht zou 9 uur duren maar voor m'n gevoel duurde deze vlucht 10x zo lang als de voorgaande. Ik voelde me zo verschrikkelijk ziek, het scheelde niet veel of ik had daar alles onder gekotst. Ik was er van overtuigd dat het kwam door het (sorry voor het taalgebruik) smerige ontbijt die ik in het vliegtuig had gekregen. Nee zo erg was het niet ik ben er alleen maar 13 uur kotsmisselijk van geweest. Maar misschien kwam het ook door de jetlag want ik ging van 17 graden ineens naar 33 (nooit geweten dat Japan zo warm was) en toen ineens naar -1. En van half 3 s'middags van het een op andere moment naar half 10 s'avonds. Maar het goede nieuws is de vlucht is veilig verlopen. In het vliegtuig zat trouwens een echte surfdude naast me. In korte broek met een T-shirt en flipflops aan nog wel, -het is was bij aankomst -1 in Melbourne- die noem ik nog eens een bikkel haha! Ik zat met een lange broek deken en zelfs m'n winterjas aan.. Very weird

Toen ik eindelijk geland was en de strikte Australische controle door was (Dit viel trouwens reuze mee mensen, je kan gewoon eten mee nemen als het maar verpakt is.) herkende ik Georgie en Guy gelukkig meteen. En het voelde meteen vertrouwd! Helaas op de rit naar huis, die overigens 3 uur duurde, nog steeds kotsmisselijk geweest. Bij aankomst thuis kwam guy's moeder en een van de kids zelf uit bed (ondertussen was het 4 uur s'nachts) om mij gedag te kunnen zeggen. Zo lief en het liet me echt nog erger thuis voelen! Daarna meteen m'n bedje ingegaan en heerlijk geslapen tot 3 uur s'middags (hoe is dat mogelijk?!). De volgende dag voelde ik me zooo veel beter. De twins waren ondertussen al terug van kindergarden (ze gaan hier pas met 6 naar school) en aan het wachten en wachten tot ik eindelijk wakker was. Super zielig dat het zo lang duurde voor ze! Maar toen de andere twee kids terug kwamen van school konden ze eindelijk de cadeautjes die ik vannuit Nederland had meegenomen openmaken. Heel grappig om ze kennis te laten maken met het Nederlandse eten; kokosbrood, muisjes, speculaas kruiden, Stroopwafels en heel veel chocolade (want milka chocolade vonden ze de beste chocola ooit hahah).

Ik ben hier nog niet eens een hele dag en ik voel me nu al zo thuis en zo welkom. Ik besef niet dat ik hier echt voor zo lang ga wonen maar toch ook weer wel. Ookal ben ik hier pas een dag wij kijken hier allemaal heel erg uit naar de zomer want het is freezing cold outside! Jullie zullen wel denken freezing cold is zeker 15 graden maar helaas niet het is hier echt rond het vriespunt s'nachts. En dat voel je extra erg omdat de huizen niet goed geïsoleerd zijn en er geen verwarming is (we hebben alleen een kachel in de woonkamer en badkamer). Dat is vrij logisch als je nagaat dat de zomer temperaturen hier makkelijk 40 graden kunnen zijn!

Wat ik overigens ook meteen moest doen vandaag was de haren van de meiden vlechten! Daar hebben ze namelijk erg heel lang op gewacht haha. Verder zijn we naar de speeltuin geweest waar ik voor het eerst een aussie tegen kwam die me begroeten met G'day mate. Ik had op dat moment niet echt door dat hij het tegen mij had haha. Achteraf moest ik er echt wel hard om lachen. Guy zei dat ik nog heel vaak begroet zal worden met G'day love of 'dar' (wat een afkorting is van darling), super grappig!

Er is zo veel te vertellen en zo veel dat ik vergeet dat ik wel uren door kan typen maar het is hier nu ondertussen alweer nacht dus wordt het tijd om te slapen. Deze komende dagen zullen vast weer super veel nieuwe indrukken, mensen, belevenissen en kou bevatten. Morgen zijn de twins de hele dag thuis dus dat wordt een drukke en gezellige dag (ze hebben dat zelf al namelijk helemaal vol gepland met allerlei dingen die ze me willen laten zien). Dit weekend is Josh jarig en komt er wat familie om 'footy' te kijken voor Josh' verjaardag. Anyway ik zal snel een update doen wanneer er tijd voor is!

Cheers!

Btw. Super bedankt voor al jullie berichten! Ik kan ze helaas niet allemaal met een persoonlijk verhaal beantwoorden aangezien het er 80(!!) waren. Dus alvast sorry als ik vergeet te reageren ik heb echt geen idee dat ik wel en niet heb geopend en beantwoord. Maar ik vind het wel echt super super lief! Thanks again xxx

Het aftellen is begonnen! Het visum is goedgekeurd, de vlucht is geboekt en alle andere contracten en papierwerk zijn voltooid. Nu kan ik het dan met trots officieel bekend maken dat ikop 14 julivoor ongeveer een jaar naar Australië vertrek! Hiermee vervul ik eindelijk (een deel) van mijn lang gekoesterde droom om de wereld te verkennen!

Maar als allereerst; Welkom op mijn blog! Via deze blog zal ik gedurende mijn reis jullie zo veel mogelijk op de hoogte proberen te houden door middel van verhalen en foto's. Door op mijn profiel te klikken kunnen jullie precies zien over hoeveel dagen ik vertrek en wanneer mijn terugkomst gepland staat. Ook kunnen jullie via de kaart zien waar ik ben en waar ik ben geweest! Als je op de hoogte wilt blijven van mijn reis kun je onderin deze pagina (rechts) je e-mail achterlaten. In dat geval zul je een automatische update ontvangt wanneer ik een nieuw verhaal of foto's heb gepost :)

Dat ik naar Australië wilde gaan wist ik zeker. Maar waarom? Ik ben iemand die graag groot droomt en dan regelmatig wakker geschud word omdat mijn dromen en doelstellingen een beetje (erg) onrealistisch zijn. -Alleen wil ik dat dan zelf niet horen-Live your dreamvond ik wel heel toepasselijk voor mijn eerste blog. Want eerlijk is eerlijk maar heel weinig mensen had gedacht dat ik deze grote, en zoals dat vaak werd gezien, onrealistische droom echt zou waarmaken. Toch doe ik het en eigenlijk ben ik daar best wel trots op! En ja mijn dromen zijn soms onrealistisch maar dit bewijst maar weer dat van het onmogelijke het mogelijke maken mij nog steeds aardig goed lukt ;) Echter laat ik de 'Waarom?' vraag voorlopig nog even voor wat het is, misschien dat ik hier later een beter antwoord op kan geven.

Na alle twijfels en vragen ben ik er toch uitgekomen en ben ik (tot nu toe) ontzettend blij met mijn keuze. Ik heb een super gezin gevonden waar ik mijn eerste 6 maanden zal doorbrengen. Mijn toekomstige hostfamily woont in Hamilton (Victoria 3300), zo'n anderhalf uur van de kust en zo'n 3,5 uur van Melbourne af. Voor Australisch doen korte afstanden en dus zeker niet verkeerd!Ik heb het genoegen met 4 super lieve kids, of hoe de ouders ze noemen, kiddies.-Ella (8) Josh (6) en de twins Abby en Molly (5)- Vergis je trouwens niet in de betekenis van Au Pair, ja ik pas op de kids als de ouders aan het werk zijn, maar ik zal de rol vaneen 'Big Sister' -zoals mijn hostfamily dat noemt - innemen. Wat dus ook inhoud dat je onderdeel bent van een gezin en niet een werkster bent. Voor degene die nu nog denken dat je als Au Pair een werkster of slaaf bent verwijs ik door naar Google ;)

De overige maanden in Australië liggen nu nog helemaal open. Het enige waar ik wel zeker van ben is dat ik op zijn minst een deel van het continent wil verkennen. Hoe, wat, waar en wanneer zie ik tegen die tijd allemaal wel. Alvast eenlaid backhouding aanhouden is niet verkeerd, toch?!

Ondertussen begint de tijd te tikken ook de spanning zich steeds verder op te bouwen. Wat moet ik allemaal mee of voorbereiden? Hell that is a good question! In Australië zijn de seizoenen omgedraaid vergeleken met Europa dus kom ik midden in de winter aan.. Oh Australische winter is niets dacht ik nog… Maar niets blijkt minder waar want het blijkt toch behoorlijk koud te worden down under. (Ik kan het nog steeds niet helemaal geloven maar dat zal ik snel genoeg ervaren) Dat maakt het inpakken alleen nog maar lastiger want behalve alle leuke zomerkleding moeten er toch ook echt warme truien en lange broeken mee. Maar behalve kleding zijn er natuurlijk nog veel meer dingen die je mee wilt nemen en aan moet denken… En dan ook nog eens binnen de 23 kilo bagage ruimte blijven. Geen idee hoe ik dat ga doen.. Ik heb altijd al moeite gehad met inpakken voor vakanties, keuzes maken is zo moeilijk! En nu moet ik ook nog eens inpakken voor een jaar… Ok dat is een mega luxe probleem.

Een ander serieus ‘probleem’ die nu ook steeds dichterbij komt is het afscheid.. Ik merk dat de mensen om mij heen het steeds moeilijker krijgen, voornamelijk nu de vertrek datum bekend is. Logisch! Maar voor mij extra moeilijk omdat ik er zelf eigenlijk helemaal nog niet aan wil denken. Het is nog zo ver weg, maar ik weet dat de afgelopen weken zijn gevlogen en de komende weken zullen niet ineens minder snel gaan. Maar ondanks ik ook zelf wel kan bedenken dat afscheid nemen niet leuk is wil ik mij daar niet door tegen laten houden om mijn dromen na te jagen. Dit is iets wat ik al zo lang wil en dit is mijn kans! Gelukkig staan er nog een paar weken met leuke dingen op mij te wachten hier in Nederland en ga ik de komende weken dan ook extra genieten van alles :)

See you soon!